Vijf jaar na het plotselinge overlijden van zijn dochtertje Donna blikt zanger Jan Dulles terug op een gebeurtenis die zijn leven voorgoed veranderde. De zanger, bekend van De 3JS, vertelt in een openhartig gesprek met Party hoe het verlies van zijn pas 13 weken oude dochter diepe sporen heeft nagelaten. Wat ooit ondraaglijk voelde, is nu een deel geworden van wie hij is.
Een onvoorstelbare wending in het leven
De dood van Donna kwam totaal onverwacht. “We stonden opeens middenin het grootste verdriet dat je als ouder kunt meemaken,” vertelt Dulles. “Het is onvoorstelbaar hoe snel het leven kantelt.” De oorzaak bleek een scheurtje in haar middenrif, dat tot fatale complicaties leidde.
“Donna werd op de dag voor kerst begraven,” zegt hij. “Uitgerekend in de kerstperiode, waar ik altijd zo van hield.” Wat ooit een tijd van warmte en samenzijn betekende, kreeg plots een rauwe, pijnlijke lading. Voor Jan en zijn vrouw Caroline werd die periode een herinnering aan het fragiele evenwicht tussen geluk en verdriet.
Het gemis dat nooit verdwijnt
Vijf jaar later voelt Jan dat de tijd het verdriet niet heeft weggenomen, maar wel draaglijker heeft gemaakt. “Dat is iets wat je leven nooit meer loslaat,” zegt hij. “Die vijf jaar zijn zó snel gegaan, maar het gemis blijft. En dat hoort nu bij ons.”
Hij beschrijft dat gevoel niet als negatief. “We denken elke dag aan haar, want ze is overal. Dat is niet pijnlijk in de zin van: ik trek het niet meer, maar het blijft wel gevoelig.” De herinnering aan Donna is inmiddels verweven met het dagelijks leven. Haar naam wordt nog genoemd, haar foto’s blijven zichtbaar, en haar aanwezigheid leeft voort in kleine momenten van stilte en liefde.
Leren omgaan met verlies
De weg naar acceptatie was lang en zwaar. Dulles benadrukt het belang van professionele hulp bij het verwerken van groot verlies. “Ik zeg altijd tegen mensen die zoiets meemaken: zoek een therapeut. Dit soort verdriet kun je niet rationeel oplossen, het is te groot.”
Volgens hem helpen gesprekken niet om het verdriet weg te nemen, maar om het een plek te geven. “Je leert het dragen zonder eraan onderdoor te gaan,” legt hij uit. Zijn woorden raken een gevoelige snaar in de samenleving, waar steeds meer aandacht is voor rouwverwerking en de invloed van verlies op de geestelijke gezondheid.
Het is precies die openheid die anderen inspireert. Jan spreekt niet als beroemdheid, maar als vader die zijn kind verloor en leerde leven met wat blijft.
De kracht van herinnering
Hoewel Jan inmiddels rust heeft gevonden, blijft het delen van zijn verhaal moeilijk. Drie jaar geleden vertelde hij over het verlies van Donna in het EO-programma Lazarus. Die uitzending heeft hij nooit teruggekeken. “Het klinkt misschien gek, maar als ik het verhaal vertel, gaat dat op een soort automatische piloot,” zei hij destijds.
Op Instagram lichtte hij toe wat hij daarmee bedoelde. “Ik realiseer me op dat moment niet hoe heftig dat verhaal eigenlijk is. Omdat ik het zelf heb meegemaakt, denk ik er anders over. Maar ik weet wel dat het voor anderen heel intens is om te horen.”
Zijn openheid toont hoe persoonlijk rouw is: iedereen ervaart het anders, maar de behoefte aan erkenning is universeel. Door erover te blijven praten, houdt Jan niet alleen de herinnering aan Donna levend, maar biedt hij ook steun aan anderen die vergelijkbaar verlies kennen.
Liefde die blijft, ook na verlies
Voor Jan en Caroline is Donna nog altijd een onlosmakelijk deel van hun gezin. “Ze hoort bij ons,” zegt hij. “Dat zal nooit veranderen.” Het verlies heeft hun band als ouders versterkt en hun kijk op het leven verdiept. Ze leerden dat geluk en verdriet naast elkaar kunnen bestaan – dat liefde blijft, zelfs als iemand er niet meer is.
De zanger vertelt dat de herinnering aan zijn dochter hem heeft veranderd. Hij ziet het leven nu in een ander licht. “Je beseft hoe kostbaar elk moment is,” zegt hij. “Kleine dingen die je vroeger vanzelfsprekend vond, krijgen ineens betekenis.”
Die woorden weerspiegelen een vorm van kracht die voortkomt uit kwetsbaarheid. Ze tonen hoe familieband en liefde zelfs in de donkerste momenten een bron van hoop kunnen blijven.
Hoop, liefde en aanvaarding
Het verhaal van Jan Dulles is niet alleen dat van verlies, maar ook van herstel. Hij bewijst dat tijd niet alle wonden heelt, maar wel leert om met pijn te leven. Door zijn openheid laat hij zien dat rouw geen eindpunt is, maar een nieuw hoofdstuk waarin liefde blijft bestaan.
Zijn boodschap is helder: verdriet hoort bij het leven, maar het hoeft je niet te breken. Wie zijn pijn deelt, helpt ook anderen hun eigen verlies te dragen.
