Sanne Riepema, een redacteur bij het AD, besloot een bijzondere stap te zetten voor haar familie. Ze hielp haar zwagers Erik en Nick hun grootste wens in vervulling te laten gaan: een eigen kind.
Wat begon als een simpel idee tijdens een kerstdiner, groeide uit tot een liefdevolle daad die haar leven veranderde. Sanne werd draagmoeder voor het kindje van haar zwagers, een ervaring die zowel vreugde als uitdagingen met zich meebracht. Dit is het verhaal van hoe Sanne en haar familie een unieke reis doormaakten.
Op een winterse dag in december 2023 kondigde Sanne haar zwangerschap aan tijdens een redactievergadering. “Ik ben zwanger!” riep ze, wat luid applaus opleverde. Maar toen ze vervolgde met: “Maar niet van mijn man,” werd het stil. “Van een van mijn zwagers,” voegde ze eraan toe, wat zichtbaar voor verwarring zorgde.
Deze reactie symboliseerde de uitdagingen die Sanne gedurende haar reis tegenkwam. Ondanks de groeiende acceptatie van alternatieve gezinsvormen, bleek het draagmoederschap voor velen nog steeds een ingewikkeld en ongewoon concept.
Het besluit om draagmoeder te worden
Het idee om draagmoeder te worden ontstond tijdens een kerstdiner in 2021, toen Erik en Nick vertelden over hun kinderwens. Opties zoals commercieel draagmoederschap in de Verenigde Staten waren te duur en bij adoptie hadden heterostellen voorrang.
Sanne, die samen met haar man Rob al een zoon, Cas, had, voelde dat ze nog graag een keer zwanger wilde zijn. Ze zag dit als een kans om haar zwagers te helpen en tegelijkertijd nog een zwangerschap te beleven. Rob steunde haar hierin volledig, wat cruciaal was voor hun besluit.
Als journalist dook Sanne diep in de wereld van draagmoederschap. Ze sprak met ervaringsdeskundigen, onderzocht juridische procedures en sloot zich aan bij online gemeenschappen voor draagmoeders. Op Vaderdag 2022 bood ze, nerveus maar vastberaden, haar hulp aan: “Ons gezin is compleet, maar ik draag met alle liefde jullie kindje.” Erik en Nick waren sprakeloos. Hun wens kwam plotseling heel dichtbij.
Een persoonlijk proces
Erik en Nick wilden allebei zaadcellen doneren en het lot laten bepalen wie de biologische vader zou worden. Toen het aankwam op de eicel, wilden zij dat hun kind later zou weten wie de biologische moeder was.
Sanne besloot haar eigen eicel te gebruiken, wat niet alleen praktisch was, maar ook betekende dat haar zoon Cas een nauwe bloedband zou hebben met het kind. De juridische kant van het draagmoederschap bleek echter gecompliceerd. Nederlandse wetgeving is nog grotendeels gericht op heterostellen, waardoor Sanne en Rob aanvankelijk als de wettelijke ouders zouden worden erkend.
Dit vereiste een uitgebreid draagmoedercontract en juridische stappen om Erik en Nick als de officiële ouders te laten erkennen. Ondanks de bureaucratische rompslomp voelde Sanne een diepe verbondenheid met haar zwagers en hun wens.
De miskramen en hoop
De weg naar een succesvolle zwangerschap was hobbelig. Na twee miskramen, een pijnlijke herinnering aan haar eigen moeizame zwangerschapsverleden, voelde Sanne zich vaak eenzaam. Toch gaf ze niet op. Ze zag het dragen van het kindje als haar persoonlijke missie. Pas bij de achtste poging was het raak.
Toen op de echo een kloppend hartje te zien was, kon de vreugde niet groter zijn. Voor Sanne voelde dit kindje als haar “regenboogbaby,” een symbool van hoop na een moeilijke reis.
Hoewel Erik en Nick de zwangerschap van een afstand meemaakten, betrok Sanne hen bij alles. Van zwangerschapsyoga tot echo’s en zelfs een gender reveal-feest tijdens oud en nieuw, de mannen stonden naast haar. Toen roze siervuurwerk de komst van een meisje onthulde, begon het voor iedereen echt te voelen.
De bevalling en het afscheid
Op 6 juni, midden in de nacht, werd Evy geboren. Erik en Nick waren aanwezig bij de bevalling, een intiem moment dat ze samen deelden. Nadat de navelstreng was doorgeknipt door haar vaders, werd Jopie – de naam die Sanne het ongeboren kindje had gegeven – officieel Evy. Haar tweede naam, Rosanne, was een eerbetoon aan Sanne en haar man Rob, de trotse draagouders.
Na de geboorte verbleven Sanne en haar gezin samen met Erik, Nick en de baby in een vakantiehuisje. Dit hielp de overgang voor iedereen soepel te laten verlopen. Hoewel het afscheid van Evy moeilijk was, wist Sanne dat ze de juiste keuze had gemaakt. Ze voelde de leegte zonder haar, maar was ook trots en dankbaar voor de bijzondere ervaring die ze had meegemaakt.
Een nieuw begin
De eerste dagen zonder Evy waren zwaar voor Sanne. Ze miste de bewegingen in haar buik en had moeite met het loslaten. Haar zoontje Cas had ook moeite met de situatie, vooral toen hij vroeg waarom hij, net als Evy, niet bij Erik en Nick woonde. De kinderopvang speelde hier fantastisch op in door hem te laten trakteren met regenboogcupcakes en het voorlezen van een speciaal boek over verschillende gezinsvormen.
Ondanks de emotionele uitdagingen voelt Sanne zich tevreden met haar keuze. Ze heeft niet alleen haar zwagers geholpen hun droom te verwezenlijken, maar heeft ook zelf een onvergetelijke reis meegemaakt. Sanne kijkt met liefde en trots terug op haar rol als draagmoeder en de diepe band die ze met Evy en haar vaders heeft opgebouwd.