Een rustige zaterdagavond, lezend op de bank, werd abrupt verstoord voor Adele. Haar dochter Annechien, die sinds kort stil en gespannen lijkt, is niet meer de uitbundige jonge vrouw die ze ooit was. Deze verandering kwam na een traumatische ervaring tijdens het uitgaan. Adele herinnert zich die bewuste avond en de blijvende gevolgen die hun leven nog steeds beheersen.
Een avondje stappen met vrienden liep vreselijk mis
Zoals elke zaterdagavond ging Annechien uit met haar vriendinnen, een ritueel dat hun hechte vriendschap versterkte. Eerst spraken ze thuis af, deden hun haar en make-up, en namen een drankje voordat ze de stad in gingen.
Het was die avond koud buiten, en na lang wachten kwamen ze eindelijk de club binnen. Volgens haar vriendinnen leek alles normaal: ze lachten, genoten, en haalden om de beurt drankjes. Maar na de derde ronde ging het plotseling mis.
Annechien had aan de bar een nieuwe ronde cocktails besteld en was net bij haar vriendinnen gaan zitten. Ze voelde zich plotseling heel vreemd, zakte in elkaar en beschreef het later als een onwerkelijk gevoel. Alsof ze alles van buiten haar eigen lichaam waarnam.
Haar vriendinnen raakten in paniek, en een omstander zei dat er waarschijnlijk iets in haar drankje zat. Een beveiliger belde onmiddellijk een taxi naar het ziekenhuis, terwijl haar vriendinnen in paniek haar ouders op de hoogte brachten.
Een angstige nacht in het ziekenhuis
De telefoon ging die nacht plotseling, en Adele schrok hevig toen ze hoorde dat Annechien met spoed naar het ziekenhuis was gebracht. In de chaos van de nacht waren er nauwelijks antwoorden, maar een arts stelde hen enigszins gerust.
Annechien was ontzettend misselijk, had moeite met haar ogen openhouden, en voelde zich vreselijk. Aan de hand van haar pupillen concludeerde de arts dat er waarschijnlijk drugs in haar systeem zaten, iets wat regelmatig voorkomt op de Eerste Hulp.
Ondanks de waarschuwing dat Annechien zich de komende dagen nog beroerd zou voelen, zou ze uiteindelijk herstellen. Adele wilde antwoorden en probeerde via de club en de politie meer informatie te vinden.
De clubmedewerkers waren bereid te helpen, maar konden weinig doen. De politie meldde dat zonder bloed- of urinetest bewijs moeilijk te vinden is. Dergelijke tests worden alleen uitgevoerd bij acute nood.
Net toen Annechien eindelijk weer met haar vriendinnen uit durfde, ging het opnieuw mis. Voor de spiegel, terwijl ze haar haar krulde, voelde ze plotseling een benauwdheid, alsof er een gewicht op haar borst drukte. Ze raakte in paniek, kreeg ademhalingsproblemen, en leek elk moment flauw te vallen.
Sindsdien is niets meer hetzelfde. Paniekaanvallen treffen haar onverwacht, niet alleen tijdens het uitgaan, maar ook in het dagelijks leven. In de collegebanken of tijdens een simpele boodschap kan het beklemmende gevoel opeens toeslaan.
Gesprekken met een psycholoog wezen uit dat de angstaanvallen veroorzaakt worden door de traumatische ervaring die ze in de club heeft meegemaakt. Haar wereld is kleiner geworden; de eens zorgeloze, sociale Annechien brengt nu het liefst haar dagen thuis door, veilig in haar vertrouwde omgeving.
Het verlies van vrijheid en vertrouwen
Meer dan een jaar later blijft de impact van die avond voelbaar. Voor Annechien lijkt het incident nog vers in haar geheugen. Ze leeft grotendeels geïsoleerd, vermijdt uitgaan, en krijgt nog regelmatig angstaanvallen.
Ze zoekt naar antwoorden, maar die blijven moeilijk te vinden. Degene die haar dit heeft aangedaan, heeft geen gezicht en geen geweten. Het onbezorgde gevoel en de vrijheid die ze ooit kende, zijn ver weg. Adele vraagt zich af of haar dochter ooit weer zonder angst in het leven kan staan.