Toen wij net in het rijtje kwamen wonen hadden we aanvankelijk geen problemen met de buurvrouw. Het is ook weer niet dat we een goede band hebben, maar we wenste elkaar een goedendag als we elkaar tegenkwamen. Soms kon er ook een babbeltje over het weer vanaf, maar verder niets. Dit is helemaal veranderd sinds de geboorte van onze oudste dochter drie jaar geleden. Sindsdien hoor ik meer van de buurvrouw dan me lief is. In de vorm van klachten.
Huilende baby
Mijn dochter was, vind ik zelf, niet echt een lastige baby. Net zoals iedere pasgeborene huilde ze weleens, maar niet meer dan normaal. Ik was net een week thuis uit het ziekenhuis toen de buurvrouw voor de eerste keer op de stoep komt. Kennelijk grensde de haar slaapkamer aan de babykamer van mijn dochter. Ze had dus onwijs veel last van het ‘gejank’, zoals ze het zelf mooi formuleerde. Hierop hebben mijn man en ik uiteindelijk besloten om het wiegje naar onze kamer te verplaatsen. In ieder geval tot ze was ouder was. Het bleek echter dat de buurvrouw niet snel tevreden is…
Iedere week
Vanaf dat punt kwam ze iedere week wel even ‘buurten’. Altijd was er wel iets wat ze hoorde. Dan was het een huilende baby, dan liepen we te hard op de trap en laat ik maar niet beginnen over die een keer per jaar dat we een verjaardag vieren. Mijn man en ik lieten haar dan ook vooral kletsen. Dit in de wetenschap dat we haar toch niet tevreden kunnen krijgen. Daarnaast; we zorgen echt niet voor extreme overlast. De buurvrouw heeft gewoon last van ieder dagelijks dingetje en het geluid wat hierbij komt kijken.
Verslechterd
Dit heeft zo een drie jaar lang aangemodderd. Ik ben nog niet zo heel lang geleden bevallen van ons tweede kind, een jongetje. Sindsdien is alles geëscaleerd. Tot op het punt dat de buurvrouw dagelijks, woedend op de deur staat te bonken omdat de baby huilt, onze dochter te luidruchtig in haar kamer of de woonkamer speelt en als er kraamvisite langskomt.
In tranen
Het dieptepunt kwam toen ik letterlijk in tranen uitbarstte toen ze weer eens voor de deur stond om te klagen. De vermoeidheid van de bevalling, kraamperiode en het gezeur van de buurvrouw werd me allemaal teveel. Hierop zei de buurvrouw dat ik beter maar snel kon zorgen dat ik ‘die kinderen’ een keer stil ging houden, anders belt ze Veilig Thuis.
Doodop
Ik ben doodop van al het gedoe. Ik merk dat ik er ook niet gezelliger op wordt, omdat ik mijn dochter van drie angstvallig stil probeer te houden. Als onze zoon begint te huilen schiet ik letterlijk in de stress. Ik weet niet wat ik moet doen om de buurvrouw van onze stoep te houden en nog erger: hoe voorkom ik dat ze ineens met Jeugdzorg aan de telefoon hangt?
*De namen uit dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd
