Alba was pas een maand oud toen haar biologische moeder besloot afstand van haar te doen, enkel omdat ze het syndroom van Down had. Wat volgde, was een reeks afwijzingen die hartverscheurend waren: meer dan twintig gezinnen wilden haar niet adopteren. Pas toen de Italiaanse Luca Trapanese een telefoontje kreeg, veranderde alles. Het moment waarop hij haar voor het eerst in zijn armen sloot, was het begin van een bijzonder verhaal.
Je leert Luca kennen als iemand die al op jonge leeftijd geconfronteerd werd met diepe emoties. Op zijn veertiende kreeg zijn beste vriend Diego te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. In plaats van afstand te nemen, besloot Luca hem in zijn laatste maanden trouw te blijven steunen.
Het verlies van Diego liet een onuitwisbare indruk achter en gaf Luca het besef dat hij iets wilde betekenen voor mensen die door ziekte of beperkingen getroffen waren. Na Diego’s overlijden koos Luca voor een pad van dienstbaarheid. Hij werd vrijwilliger bij een kerk in Napels, waar hij zorg bood aan ernstig zieke mensen en kinderen met uiteenlopende handicaps.
Jarenlang hielp hij gezinnen en leerde hij omgaan met zowel de fysieke als emotionele uitdagingen die daarbij kwamen kijken. Het waren deze ervaringen die hem voorbereidden op de dag dat Alba in zijn leven zou komen.
Op zijn 25ste besloot Luca een nieuw hoofdstuk te beginnen. Hij trad toe tot een seminarie met het doel priester te worden en volgde twee jaar een intensieve opleiding. Het leven nam echter een onverwachte wending toen hij verliefd werd op een man.
Deze liefde zorgde ervoor dat hij zijn priesteropleiding beëindigde, maar spijt had hij nooit. Samen met zijn partner richtte hij een liefdadigheidsorganisatie op in Napels, gericht op het helpen van mensen met een beperking.
Tijdens hun relatie spraken Luca en zijn partner vaak over de wens om een kind te adopteren. Beiden waren het erover eens dat zij juist een gehandicapt kind een thuis wilden geven. Het ging voor hen om meer dan alleen ouderschap; het was een belofte om liefde en zorg te bieden aan een kind dat waarschijnlijk minder kans had op adoptie. Hoewel hun relatie uiteindelijk eindigde, bleef deze belofte voor Luca bestaan.
– Tekst gaat verder onder de video –
Na de breuk met zijn partner verhuisde Luca alleen naar een nieuw huis. Hij stond nog steeds open voor adoptie, maar in Italië was dat lange tijd bijna onmogelijk voor alleenstaanden. De adoptiewetgeving stelde strenge eisen die alleenstaande ouders vrijwel automatisch uitsloten, ongeacht hun motivatie of ervaring. Dat maakte de kans klein dat zijn droom werkelijkheid zou worden. Toch bleef hij zich inzetten en wachten op het moment dat hij een kans kreeg.
Toen het telefoontje kwam dat er een meisje beschikbaar was voor adoptie, aarzelde Luca geen seconde. Hij wist dat dit de kans was waar hij jaren op had gewacht. Alba had in korte tijd meer afwijzingen meegemaakt dan de meeste kinderen in hun hele leven, enkel vanwege haar genetische aandoening. Voor Luca maakte dat haar alleen maar bijzonderder.