Met haar indrukwekkende stem en sterke podiumuitstraling raakt Emma Kok telkens weer de harten van duizenden mensen. Ze is een van de jongste zangeressen van Nederland die moeiteloos zalen uitverkoopt. Toch blijkt haar werkelijkheid veel complexer dan het ogenschijnlijk perfecte plaatje.
Achter de glans van de spotlights schuilt een kwetsbaar, diepgaand en aangrijpend verhaal dat Emma onlangs via Instagram met haar volgers deelde. Een openhartige boodschap over veerkracht, pijn, en de blijvende impact van woorden en trauma’s.
Dagelijkse strijd met gastroparese en de gevolgen
Emma leeft al jaren met gastroparese, een zeldzame aandoening waarbij de spieren in haar maag gedeeltelijk verlamd zijn. Daardoor kan haar maag voeding niet goed verwerken, wat haar dwingt tot een leven met sondevoeding.
Die voeding krijgt ze via een pomp die haar 22 uur per dag vergezelt. Op haar buik draagt ze een zichtbaar litteken, ontstaan door medische ingrepen die noodzakelijk waren om haar gezondheid te waarborgen. Dat litteken heeft niet alleen een fysieke, maar vooral een emotionele lading gekregen.
Tijdens haar jeugd werd ze het mikpunt van pesterijen door klasgenoten. Ze deelt: “Toen begon het pesten. Ik werd me ineens heel bewust van mijn ziekte, van mijn anders-zijn.” Het litteken, onlosmakelijk verbonden aan haar aandoening, werd een aanleiding voor haar omgeving om haar anders te behandelen.
De pesterijen richtten diepe schade aan – geen wonden die je met het blote oog ziet, maar littekens die een leven lang kunnen blijven schrijnen.
Het verleden dat steeds terugkomt
Hoewel Emma inmiddels therapie heeft gevolgd, is haar verleden nog lang niet afgesloten. Integendeel, het dringt zich op in momenten waarop je het misschien niet zou verwachten. “Hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan die tijd,” schrijft ze.
Niet alleen bij belangrijke gebeurtenissen, maar ook in kleine, alledaagse situaties komt het verleden ongevraagd weer naar boven. Ze merkt dat deze herinneringen haar gedrag en gedachten blijven beïnvloeden. “Ik loop tegen dingen aan waar ik misschien niet tegenaan zou lopen als ik niet gepest was.”
Haar woorden raken, omdat ze laten zien hoe jeugdtrauma’s kunnen doorwerken op latere leeftijd. Zelfs wanneer je denkt dat je het hebt verwerkt, kan de pijn zich opnieuw aandienen – vaak onzichtbaar voor de buitenwereld.
Twee versies van Emma: op het podium en daarbuiten
Emma weet als geen ander hoe het voelt om twee gezichten te dragen. Voor het publiek is ze de krachtige zangeres, die onlangs nog schitterde in het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. Maar dat zelfverzekerde beeld klopt niet altijd met hoe ze zich vanbinnen voelt. “De zangeres is heel zelfverzekerd, maar Emma is het tegenovergestelde,” zegt ze eerlijk.
Deze tegenstelling zorgt regelmatig voor een innerlijke strijd. De druk om te voldoen aan verwachtingen botst met haar persoonlijke worstelingen. “Ik kom misschien zelfverzekerd over, maar je moest eens weten,” schrijft ze. Die ene zin zegt alles. Ze wil duidelijk maken dat wat je ziet aan de buitenkant, lang niet altijd de volledige werkelijkheid is. Achter haar glimlach en succes schuilt een verhaal van verdriet, angst en onzekerheid.
De kracht van woorden: een waarschuwing aan haar volgers
In haar emotionele bericht doet Emma een duidelijke oproep: wees voorzichtig met je woorden. “Denk na wat je tegen iemand zegt. Denk na over wat je iemand schrijft,” benadrukt ze. Haar eigen ervaringen leren dat woorden diep kunnen snijden en littekens kunnen veroorzaken die nooit meer verdwijnen.
“Je kunt zomaar iemand een litteken bezorgen. En van littekens kom je nooit meer af.” Met die woorden richt ze zich niet alleen op het verleden, maar ook op het heden, waarin sociale media vaak een hard en meedogenloos podium vormen. Haar boodschap is er een van bewustwording: wat voor jou een onschuldige opmerking lijkt, kan voor een ander de start zijn van een langdurige worsteling.
Een kleine tatoeage, een groot symbool van hoop
Om zichzelf elke dag te herinneren aan veerkracht en vertrouwen, liet Emma een kleine tatoeage zetten met de woorden never lose hope. Deze eenvoudige zin draagt voor haar een enorme betekenis. Ze schrijft: “Mijn ouders hebben me altijd geleerd om nooit hoop te verliezen. Elke nacht bid ik dat ik ooit beter word, en dat ik nooit hoop mag verliezen.”
De tatoeage is meer dan inkt op huid; het is een symbool van kracht, een teken van haar innerlijke strijd én overwinning. Ze draagt de woorden mee als een mantra, ingeprent in haar lichaam en in haar geest. Het is een baken van licht in donkere momenten, een herinnering aan alles wat ze al heeft doorstaan.
Zichtbare en onzichtbare littekens: een boodschap van herkenning
Met haar openheid wil Emma anderen bereiken die zich herkennen in haar verhaal. Mensen die kampen met onzekerheid, angst of de gevolgen van pesten. Ze biedt hen erkenning en laat zien dat niemand alleen hoeft te zijn in zijn of haar strijd. Door haar eigen littekens zichtbaar te maken, geeft ze anderen de ruimte om die van henzelf te erkennen.
Emma’s verhaal is een oproep tot compassie. Een pleidooi om elkaars kwetsbaarheid te respecteren. Ze laat zien dat je ook mét littekens betekenis kunt geven aan het leven. Of ze nu zichtbaar zijn op de huid of verborgen onder de oppervlakte, elk litteken vertelt een verhaal. En juist daarom is het zo belangrijk om altijd vriendelijk te zijn, ook als je de pijn van de ander niet meteen kunt zien.
