Als Eva, een vrouw van in de dertig, die onlangs een beperking heeft gekregen, ervaart ze dagelijks de uitdagingen van haar nieuwe situatie. Sinds kort is ze afhankelijk van een rolstoel. Haar lichaam functioneert de ene dag redelijk, maar op andere dagen laat het haar in de steek.
Hoewel ze er voor de buitenwereld gezond uitziet, zorgt het lopen van enige afstand ervoor dat ze aanvallen krijgt. Na haar diagnose besloten Eva en haar man bij haar vader in te trekken. Haar vader, die in de zeventig is, helpt nu met de dagelijkse zorg, zoals boodschappen doen en andere klusjes. Haar man werkt fulltime, waardoor Eva vaak thuis is.
Op dagen dat ze zich goed voelt, gaat ze mee boodschappen doen met haar vader. Ondanks zijn leeftijd heeft hij geen moeite om haar in haar rolstoel voort te duwen.
Verdachte blikken en fluisteringen
Wat Eva steeds meer opvalt, is de manier waarop mensen naar hen kijken. Wanneer haar vader haar in haar rolstoel duwt, ziet ze mensen fluisteren en stiekem wijzen. Het lijkt alsof ze denken dat ze misbruik maakt van haar oude vader.
Alsof ze denken dat Eva een gezonde, jonge vrouw is die haar bejaarde vader laat ploeteren, terwijl ze eigenlijk prima zelf zou kunnen lopen. Deze veroordelende blikken en fluisteringen komen vaak van mensen van dezelfde generatie als haar vader.
Zij zien een oudere man die ogenschijnlijk gedwongen wordt om voor een jongere vrouw te zorgen, en trekken direct hun conclusies. Eva voelt hun oordeel als een last op haar schouders, alsof ze zich moet verantwoorden voor iets wat helemaal niet zo is.
Wantrouwen en pijn
Het is frustrerend en pijnlijk voor Eva om te merken dat mensen blijkbaar geloven dat ze haar vader uitbuit. Ze zien niet de dagen dat ze nauwelijks uit bed kan komen, of de momenten waarop haar lichaam het gewoon opgeeft.
Ze zien alleen een vrouw die er gezond uitziet, en een oude man die haar door de winkel duwt. En daar baseren ze hun oordeel op. Het maakt haar zeldzame uitstapjes niet alleen fysiek, maar ook emotioneel zwaar.
Terwijl ze probeert te genieten van een beetje tijd buiten, voelt ze het wantrouwen van de mensen om haar heen. Het gevoel dat ze denken dat ze haar vader dwingt om voor haar te zorgen, knaagt aan haar. Het is oneerlijk, en het doet pijn.
Onzichtbare beperkingen, zichtbaar oordeel
Wat deze mensen niet weten, is dat Eva’s beperking onzichtbaar is. Hoewel ze er gezond uitziet, zijn de gevolgen van haar aandoening allesbehalve zichtbaar. Maar het gebrek aan begrip en de beschuldigende blikken maken het nog moeilijker om van die zeldzame uitstapjes te genieten.
Het voelt alsof ze voortdurend onder een vergrootglas ligt, beoordeeld door mensen die geen idee hebben wat ze doormaakt. Het zou helpen als mensen zich realiseren dat niet elke beperking zichtbaar is. Het is niet altijd duidelijk waarom iemand een rolstoel nodig heeft, maar dat maakt het niet minder noodzakelijk.
Niemand zou zich schuldig moeten voelen omdat ze de zorg van een ander nodig hebben, ongeacht hoe gezond ze er misschien uitziet. Het is tijd dat we leren om niet meteen het ergste te denken van anderen. Dat we stoppen met oordelen zonder het volledige verhaal te kennen. Laten we ervoor zorgen dat we met meer empathie naar elkaar kijken en minder snel verdenken. Want niemand verdient het om op deze manier veroordeeld te worden.
Wat denk jij hierover? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.