Harrie Plazier is zestig jaar en noemt zichzelf trots een ‘budgetkoning’. Al dertig jaar kiest hij bewust voor een leven met een bijstandsuitkering en weigert hij betaald werk te doen. Volgens hem is zijn vrijheid onbetaalbaar en heeft hij dankzij zijn uitkering geen enkele verplichting. “Mijn vrijheid en het gebrek aan verplichtingen zijn mogelijk gemaakt door mijn uitkering,” verklaart hij zonder aarzeling.
Leven van een uitkering zonder schaamte
Waar veel mensen met een uitkering zich schamen of graag weer zouden willen werken, pakt Harrie het anders aan. Hij ziet zijn situatie niet als iets negatiefs, maar als een levensstijl. Zijn verhaal roept gemengde reacties op, want hij is open over zijn keuze om niet te werken. In een interview met Omroep PowNed vertelt hij met opgeheven hoofd over zijn levenswijze.
“Ik leef van een bijstandsuitkering. Dat doe ik al jaren, zonder uitzondering. En ik kan zelfs sparen, want ik ontvang ook huur- en zorgtoeslagen,” vertelt hij. Volgens Harrie hoeft hij niet veel om comfortabel te leven. “Elke maand ontvang ik iets meer dan 1.200 euro. Van dat bedrag houd ik 300 euro over voor boodschappen, wat neerkomt op ongeveer tien euro per dag.”
Bewust eenvoudig leven
Harrie zegt dat hij gemiddeld tussen de zes en zeven euro per dag uitgeeft aan eten. “Ik besteed minder dan tien euro per dag aan boodschappen,” vertelt hij. Zijn dagen bestaan vooral uit eten, drinken en ontspannen. Volgens hem voelt elke dag als vakantie. “Elke dag voelt voor mij als vakantie. Ik heb geen zorgen en geen verplichtingen, en daardoor heb ik vrijheid.”
De zestigjarige man lijkt volkomen tevreden met zijn bestaan. Waar anderen zouden klagen over verveling of gebrek aan ambitie, zegt Harrie juist te genieten van de rust. Voor hem is vrijheid belangrijker dan materiële rijkdom of status. Hij leeft zonder stress, zonder prestatiedruk en zonder financiële doelen die hem dwingen te werken.
Kritiek en eigen overtuiging
Tijdens het interview vraagt verslaggever Mark Baanders van PowNed of Harrie zich niet schuldig voelt tegenover werkende Nederlanders, die via belasting zijn levensonderhoud betalen. Harrie haalt zijn schouders op en reageert nuchter: “Ja, dat is dan weer het standpunt van de VVD, dat je een profiteur bent. Maar ik bekijk het niet op die manier.”
Zijn overtuiging is dat het leven niet alleen draait om werken en geld verdienen. Voor hem is rust en vrijheid belangrijker. Hij gelooft dat iedereen recht heeft op zijn eigen manier van leven, zolang men anderen niet schaadt. Hoewel zijn mening bij velen op weerstand stuit, blijft hij standvastig in zijn keuze.
De vijf regels van een budgetkoning
Om zijn eenvoudige levensstijl vol te houden, houdt Harrie zich aan vijf strikte regels. “Ik drink niet, rook niet, snoep niet, gok niet en heb geen betaalde seks,” vertelt hij openlijk. Alleen dat laatste bleek in het verleden een zwakke plek. “Dat was mijn zwakke punt. Ik deed dat uit nieuwsgierigheid en om frustratie te uiten.”
Zijn regels helpen hem volgens eigen zeggen om geld te besparen en gezond te blijven. Door zijn vaste gewoonten houdt hij controle over zijn financiën en heeft hij weinig zorgen. Het lijkt een streng regime, maar voor Harrie werkt het. Hij zegt geen luxe nodig te hebben om gelukkig te zijn.
Geld, keuzes en levenslessen
Baanders confronteert hem met het grote verschil tussen hun levensstijlen. “Ik geef 1.200 euro uit op een avond,” zegt de verslaggever. Harrie antwoordt glimlachend dat hij zulke keuzes niet begrijpt. “Als je over dertig jaar dertig bent, zou je uitgeput kunnen zijn.” Met die opmerking probeert hij duidelijk te maken dat overmatig werken en consumeren volgens hem niet leiden tot geluk.
Mark reageert gevat: “En dan zou ik ook dertig jaar van een uitkering kunnen leven.” Waarop Harrie lachend zegt: “Ja, haha.” Ondanks het serieuze onderwerp weet hij luchtigheid te behouden. Zijn manier van leven is volgens hem niet voor iedereen geschikt, maar hij benadrukt dat het voor hem werkt.
Vrijheid boven alles
Harrie’s verhaal roept vragen op over de waarde van vrijheid, verantwoordelijkheid en maatschappelijke normen. Waar velen streven naar een carrière en financiële zekerheid, kiest hij juist voor rust en eenvoud. Zijn manier van leven is misschien controversieel, maar het is ook een reflectie van een samenleving waarin werk niet voor iedereen de sleutel tot geluk is.
Voor sommigen is hij een voorbeeld van zelfredzaamheid, voor anderen een symbool van gemakzucht. Toch laat Harrie zien dat tevredenheid niet altijd gepaard gaat met rijkdom of status. Hij leeft zoals hij wil, op zijn eigen voorwaarden. En voor hem is dat het grootste geluk dat er bestaat.
