Mijn vriendin besloot op vakantie te gaan met een groep mannelijke vrienden, waaronder iemand met wie ze een verleden had voordat we elkaar kenden. Dit zorgde voor ongemak bij mij en ik gaf aan dat ik liever had dat ze niet ging.
Ze verzekerde me echter dat het allemaal goed zou komen, aangezien ze hen beschouwde als broers. Op dat moment had ik intern al besloten om onze relatie te beëindigen, maar ik wilde eerst mijn spullen uit haar woning halen.
Daarom besloot ik te wachten tot ze terug was van haar reis, mede omdat ik het niet passend vond om via een bericht of telefoontje een punt achter onze relatie te zetten. Toen ze terugkwam, haalde ik haar op, bracht haar naar huis, gaf haar de sleutel terug en maakte het uit. Haar reactie was een mix van verdriet en verbazing.
Ze begreep dat het te maken had met haar vakantie. Ondanks haar verzekering dat er niets was gebeurd, bleef ik bij mijn standpunt dat haar beslissing om toch te gaan tegen mijn gevoelens in was.
Ze stelde dat ik duidelijker had moeten zijn over de mogelijke gevolgen van haar reis. Had ze geweten dat dit onze relatie op het spel zou zetten, dan was ze nooit gegaan, zei ze. Ik legde uit dat ik niet manipulatief wilde zijn door haar voor het blok te zetten met een ultimatum. Ons gesprek ging heen en weer zonder een duidelijke oplossing.
Terugkijkend op deze ervaring, blijf ik met gemengde gevoelens achter. Was het eerlijker geweest om mijn twijfels en besluit vooraf duidelijk te maken? Of was mijn keuze om haar autonomie te respecteren, ondanks mijn interne conflict, de juiste?
Ik hoor graag jouw mening over deze situatie. Was mijn aanpak gerechtvaardigd of had ik het anders moeten aanpakken?