Loretta Schrijver, bekend om haar warme stem en scherpe pen, deelt in haar maandelijkse column voor Nouveau haar persoonlijke ervaringen. Dit keer kijkt ze terug op een bewogen jaar, waarin chemotherapie, vermoeidheid en lichamelijke klachten centraal stonden. Toch waren er ook momenten van geluk, dankzij goede vrienden, uitstekende zorg en vooral veel humor.
In haar vorige column eindigde ze met een wat sombere noot. Nu, met de feestdagen achter de rug en de harde knallen van oud en nieuw nog nagalmend in het hoofd van haar hondje Zorra, start ze met frisse moed aan het nieuwe jaar. Ondanks de intensieve behandelingen in 2024 bleef ze momenten van vreugde ervaren. Simpele dingen, zoals een autorit met haar man of een koffiemoment met haar vriendin Simone, konden haar gelukkig maken. Het lachen, soms tot buikpijn aan toe, zorgde voor een welkome afleiding in een zware periode.
Respect voor de zorg: ‘Ze zijn zelfs nog aardig ook!’
Hoewel er vaak kritiek is op de zorg, heeft Loretta alleen maar lof voor de mensen die haar bijstaan. Haar huisarts, dr. Erik, staat altijd voor haar klaar en verwijst haar zonder aarzeling door wanneer dat nodig is. Daarnaast heeft ze inmiddels ruim drieënhalf jaar ervaring met ziekenhuizen en thuiszorg en ziet ze van dichtbij hoe toegewijd en begripvol zorgverleners zijn.
Een van de afdelingen die haar diep heeft geraakt, is afdeling 3a van het ziekenhuis, waar ze drie jaar geleden werd behandeld na een zware darmoperatie. Daar liggen patiënten die worstelen met de gevolgen van ingrijpende operaties, met stoma’s die voortdurend verzorging nodig hebben en met misselijkheid en overgeven als dagelijkse realiteit. Zaken waar mensen zich in het gewone leven voor schamen, worden door het zorgpersoneel zonder aarzeling opgepakt. “Ze ruimen de troep op, verzorgen je en zijn zelfs nog aardig ook!” vertelt ze vol bewondering.
Afdeling oncologie: een plek van vertrouwdheid
Het afgelopen jaar bracht Loretta veel tijd door op afdeling 5b, de oncologie-afdeling. Vijf keer moest ze worden opgenomen vanwege de zware impact van de chemotherapie op haar lichaam. Inmiddels kent ze veel zorgverleners van deze afdeling goed en voelt een zekere verbondenheid. “Ik kom er graag,” zegt ze, verwijzend naar de warme en betrokken sfeer. Elke vier weken moet ze er ruim een uur blijven voor bloedafname, een infuus en nieuwe medicatie. Gelukkig is ze nooit alleen: haar beste vriendin Simone, al 55 jaar een vaste steunpilaar in haar leven, vergezelt haar altijd.
Opvallend genoeg kiest Loretta er bewust voor om in de chemozaal plaats te nemen, te midden van andere patiënten. De sfeer is daar vaak bedrukt, maar haar aanwezigheid brengt verandering. Samen met Simone, haar trouwe metgezel, zorgt ze voor luchtigheid en gelach. Soms ongepast, soms op het randje, maar altijd met een positieve intentie. En het werkt: het lachen blijkt aanstekelijk. De bedrukte sfeer verdwijnt langzaam en patiënten beginnen met elkaar te praten. Er ontstaat een gevoel van verbondenheid dat troost biedt, zelfs in moeilijke tijden.
Samen lachen, samen sterker
Wat Loretta in deze periode heeft geleerd, is dat humor een krachtig medicijn is. Door samen te lachen, zelfs op de meest ongepaste momenten, ontstaat er ruimte voor iets anders dan pijn en verdriet. Ze ervaart hoe belangrijk het is om niet alleen te zijn met je zorgen en dat kleine momenten van menselijk contact een wereld van verschil kunnen maken. Die lotsverbondenheid, dat besef dat ze niet alleen is, geeft haar de kracht om door te gaan.
Met een blik op de toekomst blijft Loretta positief. Het was een zwaar jaar, maar dankzij de mensen om haar heen – zowel vrienden als zorgverleners – vond ze toch lichtpuntjes. En misschien is dat wel de grootste les: geluk zit soms in de kleinste dingen.
