Wat zou je doen als je opgesloten zat in je eigen lichaam, met een intact brein maar zonder enige manier om te communiceren? Hoe overleef je emotioneel wanneer je onzichtbaar bent voor iedereen die je kent en liefhebt?
Wij werpen licht op het verbijsterende verhaal van Martin Pistorius, die op jonge leeftijd in een mysterieuze coma belandde. Het enige wat hij nog had toen zijn geest weer begon te functioneren, waren zijn eigen gedachten. Hier volgt een blik op zijn ongelooflijke verhaal.
In de late jaren ’80 groeide Martin Pistorius op in Zuid-Afrika, met een grote interesse in elektronica. Maar op 12-jarige leeftijd nam zijn leven een dramatische wending. Hij werd ziek met een vreemde ziekte, waarvan de dokters dachten dat het cryptococcenmeningitis was.
Zijn conditie verslechterde geleidelijk. Uiteindelijk verloor hij het vermogen om zelf te bewegen, oogcontact te maken en ten slotte om te spreken. Zijn ouders, Rodney en Joan Pistorius, kregen te horen dat hij er in wezen niet meer was, als een plant. Het ziekenhuis adviseerde hen om hem mee naar huis te nemen en hem comfortabel te houden tot hij zou overlijden.
Maar Martin stierf niet. “Martin ging gewoon door, hij bleef maar doorgaan,” zegt zijn moeder. Zijn vader stond elke ochtend om vijf uur op, kleedde hem aan, bracht hem naar het zorgcentrum, en zorgde ’s avonds weer voor hem. Dat was hun leven, 12 jaar lang.
Op een dag keek Joan naar Martin en zei: “Ik hoop dat je sterft.” Ze dacht niet dat haar zoon het kon horen. Maar dat kon hij wel. “Ik was er wel, niet vanaf het allereerste begin, maar ongeveer twee jaar in mijn vegetatieve staat begon ik wakker te worden,” onthult Martin, die nu 39 is en in Harlow, Engeland woont.
Hij begon weer bewust te worden rond zijn 14e of 15e. “Ik was me bewust van alles, net als elke normale persoon,” zegt Martin. Hoewel hij alles kon zien en begrijpen, kon hij zijn lichaam niet bewegen.
“Iedereen was zo gewend dat ik er ‘niet was’, dat ze niet merkten toen ik weer ‘aanwezig’ begon te zijn.” De harde realiteit drong tot hem door dat hij de rest van zijn leven zo zou doorbrengen – volledig alleen.
Martin zat gevangen, alleen met zijn gedachten. En die waren niet bepaald aangenaam. “Niemand zal me ooit tederheid tonen. Niemand zal ooit van me houden.” Zijn enige optie leek om zijn gedachten achter zich te laten, wat hij zegt erg goed te hebben gekund. “Je denkt eigenlijk nergens aan. Je bestaat gewoon.”
Toen besloot hij op een dag dat hij genoeg had van de hulpeloosheid. Hij leerde de tijd te bepalen aan de hand van hoe de zon door de kamer bewoog. Dat was het begin van een verandering.
Uiteindelijk vond Martin een manier om zelfs de lelijkste gedachten die hem achtervolgden te herkaderen. Zoals toen zijn moeder zei dat ze hoopte dat hij zou sterven. “De rest van de wereld voelde zo ver weg toen ze die woorden uitsprak,” zegt Martin. Hij begon te begrijpen waarom zijn moeder dat zei.
Met de tijd begon Martin weer met zijn gedachten te werken. En langzaam, terwijl zijn geest zich beter voelde, begon ook zijn lichaam te herstellen door onverklaarbare neurologische ontwikkelingen en een zware strijd om te bewijzen dat hij bestond. Bron