‘Nodig iedereen uit die je liefhebt. Proost samen, deel een maaltijd en vier het leven!’ was haar devies. Voor de dag van de crematie had ze specifieke wensen. Geen aula, geen toespraken of tranen, geen muziek en geen samenkomst daarna. Haar kist zou worden opgehaald en rechtstreeks naar het crematorium gebracht worden. Ze geloofde dat we alleen geboren worden en uiteindelijk ook alleen sterven.
‘Geniet intussen in mijn huis en maak er een feest van,’ had ze ons op het hart gedrukt.
Een van haar laatste verzoeken was dat we haar kist door de tuin zouden dragen voordat deze de auto in ging.
‘Dag mijn lieve dochters, ik kan jullie niet zeggen hoezeer ik van jullie heb genoten, gehouden en geleerd. Jullie hebben mijn leven waardevol gemaakt. Wees niet te verdrietig, leven en dood horen bij elkaar. Ik zal jullie een teken geven als ik er ben en over jullie waken.’
Toen de rouwauto weg was en we terugkeerden naar de keuken, knipperde de lamp een paar keer, doofde toen en lichtte vervolgens weer op.
‘Op mama,’ zeiden we en hieven het glas. ‘Zij was ongetwijfeld de meest unieke en liefhebbende moeder die we ons konden wensen.’ Bron