Helen Janssen-Houkes, een energieke en zorgzame moeder van drie jonge kinderen, overleed plotseling op 29-jarige leeftijd. Haar overlijden kwam als een donderslag bij heldere hemel. Terwijl ze zich ziek voelde en even op bed ging liggen, trof haar man haar uren later levenloos aan. Het tragische verlies laat een diep gat achter bij haar gezin en familie, die proberen hun leven opnieuw vorm te geven.
Een bruisend leven abrupt gestopt
Helen was het stralende middelpunt van haar gezin en omringde haar kinderen Noé (6), Sem (4) en Mex (9 maanden) met liefde en toewijding. Naast haar rol als moeder was ze een energieke persoonlijkheid die altijd klaarstond voor anderen. Helen werkte in de thuiszorg, was sportief en stond op het punt te beginnen aan een opleiding tot doktersassistent. Toch kwam haar drukke en actieve leven deze zomer onverwacht tot stilstand.
Toen Helen zich niet goed voelde, besloot ze even uit te rusten. Haar man ontdekte bij thuiskomst dat ze nog steeds in dezelfde houding lag. In paniek belde hij de stiefvader van Helen, die snel ter plaatse kwam. Het was te laat. “Ze was zo koud, dat ging door merg en been,” vertelde hij later. Een reanimatiepoging van Helens vader mocht niet meer baten, en de hulpdiensten kwamen niet meer in actie.
De impact op de familie
Voor haar jongere zus Lilian (27) en moeder Wilma (58) is het verlies ondraaglijk. Lilian, die naast zus ook Helens beste vriendin was, voelt zich alsof haar wereld is ingestort. “We deelden alles, van de kleinste nieuwtjes tot grote gebeurtenissen. Nu is het stil,” zegt ze. Haar reflex om Helen te bellen bij elk telefoontje of bericht blijft bestaan, wat het verdriet telkens opnieuw aanwakkert.
Wilma worstelt op haar eigen manier met het verlies. Ze voelt zich emotioneel geblokkeerd en heeft nog geen tranen kunnen laten. “Ik ben mezelf niet meer. Ik vergeet veel, ben snel overprikkeld en boos. Het lijkt alsof ik in een burn-out zit,” zegt ze. Het contrast tussen Helens bruisende leven en haar stille overlijden maakt het extra moeilijk om te verwerken.
Hoe vertel je het de kinderen?
De zwaarste taak voor de familie was het vertellen van het nieuws aan Helens kinderen. Lilian nam de verantwoordelijkheid op zich om Noé en Sem te vertellen dat hun moeder niet meer terugkomt. Het was een moment dat ze nooit had willen meemaken. “Helen zei altijd dat overleden dieren een plekje op de maan kregen. Nu geloven de kinderen dat mama daar ook is,” vertelt Wilma. Ze proberen de kinderen in een zo normaal mogelijk ritme te houden, ondanks het immense gemis.
Helen: een levendige persoonlijkheid
Helen wordt herinnerd als een warme, gedreven vrouw met een sterke persoonlijkheid. Ze was de spil van sociale gelegenheden, bracht mensen samen en pakte problemen direct aan. “Ze had ADHD en was net een tornado als ze binnenkwam,” zegt Wilma. Toch had ze ook een rauw randje. Helen was uitgesproken en hield niet van ‘nee’ als antwoord. Haar energie en toewijding maakten haar een onvervangbare kracht in het gezin.
Hoewel Helen onverwacht en in alle rust in haar eigen bed overleed, blijft de precieze doodsoorzaak nog onbekend. Het onderzoek naar haar overlijden loopt nog.
De kinderen als levend eerbetoon
Voor Wilma en Lilian zijn de drie kinderen nu de grootste troost. “Ze leeft voort in hen,” zegt Wilma. Ondanks het intense verdriet proberen ze zich te richten op de toekomst van Noé, Sem en Mex. “Helen mag dan weg zijn, maar iets van haar loopt hier nog rond,” voegt Lilian toe. Het gezin put kracht uit elkaar, terwijl ze samen een weg zoeken door het verdriet.
