Met haar herkenbare stem, vrolijke glimlach en scherpe gevoel voor humor wist Ria Valk generaties lang te raken. Of het nu was via haar muziek, haar optredens of haar tv-verschijningen — ze straalde altijd energie en levenslust uit. Maar achter die sprankelende persoonlijkheid speelt zich momenteel een stil gevecht af.
Op 82-jarige leeftijd heeft Ria opnieuw te maken gekregen met kanker. In een eerlijk en krachtig interview vertelt ze hoe ze deze nieuwe uitdaging aangaat, hoe ze vecht voor elke dag, en hoe ze ondanks alles zichzelf blijft — sterk, grappig en inspirerend.
De ontdekking die alles veranderde
Begin dit jaar voelde Ria iets onder haar arm dat niet goed aanvoelde. Een knobbeltje, klein maar zorgwekkend. Omdat ze in het verleden al vaker te maken had gehad met kanker, wist ze dat ze het niet mocht negeren. Ze voelde het meteen: dit kan ernstig zijn. Niet lang daarna werd haar vermoeden bevestigd. De kanker was teruggekeerd, op een plek waar niemand meer op had gerekend.
De boodschap kwam hard aan. Ria had gedacht dat dit hoofdstuk inmiddels afgesloten was. Ze voelde zich sterk, had rust gevonden na eerdere behandelingen en zag zichzelf als een overlever. Maar ineens voelde het alsof die zekerheid onder haar voeten werd weggetrokken. “Het voelde alsof alles wat ik had overwonnen, ineens weer op losse schroeven stond,” deelt ze eerlijk.
Ria heeft in haar leven al meerdere gezondheidsgevechten geleverd. Ze kreeg eerder te maken met zowel huidkanker als borstkanker. Na een borstamputatie hervond ze zichzelf. Ze voelde zich krachtig en vrij van angst. “Ik had rust gevonden, ik was een overlever,” zegt ze. Die rust werd nu opnieuw verstoord. Toch is het ook die ervaring die haar nu overeind houdt. Ze weet wat het is om door een diep dal te gaan en er weer uit te klimmen.
Juist doordat ze eerder al zwaardere periodes heeft meegemaakt, voelt ze zich nu beter voorbereid. Ze zegt daarover: “Als ik het toen aankon, dan nu ook.” Die woorden zijn geen grootspraak, maar een nuchtere conclusie van iemand die weet wat doorzetten betekent.
Een ingreep met twee doelen
Op 31 januari werd Ria geopereerd. De artsen verwijderden het knobbeltje en voerden tegelijkertijd een reconstructie uit met haar eigen lichaamsweefsel. Voor Ria was het een spannende dag, maar de uitkomst gaf haar hoop. “Ze hebben dat prachtig gedaan,” vertelt ze. “Toen ik in de spiegel keek, dacht ik: dit valt mee.”
Toch zit de grootste uitdaging niet alleen in het fysieke herstel. De mentale belasting is groot. Ze stelt zichzelf regelmatig vragen als: hoe lang heb ik nog? Komt het terug? Die onzekerheid blijft voortdurend op de achtergrond aanwezig. De operatie is geslaagd, maar de innerlijke rust is nog niet helemaal teruggekeerd.
Na de operatie begon voor Ria een intensief behandeltraject. Vijf keer per week reist ze naar het ziekenhuis voor bestralingen. Voor iemand van haar leeftijd is dat zwaar, maar ze blijft volhouden. “Ik tel de dagen af,” zegt ze. “Ik probeer niet te ver vooruit te kijken, alleen vandaag te doen wat nodig is.” Die instelling helpt haar om met focus en kalmte de behandeling aan te gaan.
Ze leeft met de dag, zonder zich te verliezen in wat er nog zou kunnen gebeuren. Haar kracht zit in het moment. Ze doet wat moet, zonder zichzelf te verliezen in angst of zorgen over de toekomst.
Lachen als levensstrategie
Wat Ria altijd heeft onderscheiden, is haar vermogen om te blijven lachen. Ook nu probeert ze iedere dag iets te vinden dat haar doet glimlachen. “Zelfs op mijn slechtste dagen probeer ik een grap te maken,” zegt ze. Die levenshouding werkt aanstekelijk. Familie, vrienden en fans voelen zich aangetrokken tot haar optimisme, en blijven haar onvoorwaardelijk steunen.
Humor is voor haar geen façade, maar een manier om zichzelf staande te houden. Ze relativeert, zoekt luchtigheid in zware tijden, en blijft trouw aan wie ze is: een vrouw die ondanks alles kiest voor licht in plaats van duisternis.
De reacties op haar situatie zijn hartverwarmend. Ria ontvangt dagelijks kaarten, bloemen en berichten van fans. Op sociale media wordt ze overspoeld met steunbetuigingen. “Ik voel me gedragen,” zegt ze dankbaar. Ook haar behandelaars worden niet vergeten. Ze roemt hun betrokkenheid en het geduld waarmee ze haar begeleiden. “Ze nemen echt de tijd voor mij, en dat maakt het verschil.”
Die verbondenheid met haar omgeving geeft haar energie. Ze voelt zich gezien, gehoord en gesteund — iets wat in zo’n intens traject van onschatbare waarde is.
Kleine dingen, grote waarde
Grote optredens of drukke agenda’s zijn voor Ria nu niet meer belangrijk. Ze haalt voldoening uit kleine momenten. Een wandeling maken, een kopje koffie op een terras of een goed gesprek — dát is waar haar hart sneller van gaat kloppen. Toch sluit ze een optreden in de toekomst niet helemaal uit. “Wie weet, als ik me straks weer sterk genoeg voel,” zegt ze voorzichtig.
Het draait voor haar nu om leven in het hier en nu. Genieten van wat kan, zonder jezelf voorbij te lopen. Die eenvoud geeft rust.
Taboes doorbreken met openheid
Ria wil met haar verhaal geen medelijden opwekken, maar bewustzijn creëren. Ze vindt dat ziekte niet weggestopt moet worden. “Ziekte hoort bij het leven. Waarom zouden we doen alsof het niet bestaat?” Ze hoopt dat meer mensen zich vrij voelen om te praten, te delen en er voor elkaar te zijn. Volgens haar maakt een simpel “Hoe gaat het met je?” al een wereld van verschil.
Door haar eigen ervaringen te delen, biedt ze anderen de ruimte om ook hun verhaal te vertellen. Ze laat zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist kracht.
Een blijvende bron van inspiratie
Voor veel mensen is Ria meer dan een bekende naam uit het verleden. Ze is een symbool van veerkracht, levenslust en doorzettingsvermogen. Haar collega’s noemen haar een voorbeeld, haar fans spreken van bewondering. “Je was mijn jeugd, en nu ben je mijn inspiratie,” schrijft iemand op sociale media. Die woorden laten zien hoeveel ze betekent.
Ook nu blijft ze anderen raken. Ze bewijst dat je ondanks alles jezelf kunt blijven — met humor, eerlijkheid en kracht.