Elke ochtend begint hij de dag met een zwaar gevoel op zijn schouders. Ondanks twee fulltime banen en vaste contracten komen hij en zijn vrouw elke maand maar net rond. Ze leven zuinig, werken hard, maar zien hun inkomen niet meer toereikend voor hun groeiende uitgaven.
“Het voelt soms alsof we water naar de zee dragen, ondanks onze stabiele banen en prima salarissen,” vertelt hij. Met twee inkomens verwacht je enige financiële zekerheid, maar de realiteit blijkt voor hen anders. De kosten stijgen voortdurend en de balans lijkt maandelijks verder uit zicht te raken.
“Aan het eind van de maand is de koelkast bijna leeg, en de stapel rekeningen wordt alleen maar hoger. Alles, van boodschappen tot energiekosten en kinderopvang, is schrikbarend duur geworden,” legt hij uit.
De afgelopen jaren voelde het voor hen alsof de grip op hun financiën steeds meer verzwakt. Ze besparen waar mogelijk, maar zelfs dat lijkt nauwelijks voldoende om rond te komen. De noodzaak om elke maand zorgvuldig op hun uitgaven te letten legt een constante druk op hun leven.
Met twee kinderen die ze graag een goede basis willen bieden, merken ze dat zelfs kleine extraatjes nu een luxe zijn geworden. “Uit eten gaan of een weekendje weg zit er al maanden niet meer in,” geeft hij aan. “We leggen de kinderen uit dat we keuzes moeten maken, maar het is pijnlijk om telkens ‘nee’ te moeten zeggen.”
Hun kinderen zien hun ouders hard werken en verwachten dat dit genoeg is voor een comfortabel leven, net zoals ze dat vroeger zelf hadden. Alles hebben ze al geprobeerd om hun uitgaven te verlagen. Ze delen een auto, zijn overgestapt naar een goedkopere energieleverancier, en hebben abonnementen, zoals de sportschool, stopgezet.
Ze houden zich strikt aan hun boodschappenlijstje en vermijden impulsaankopen. Toch blijven ze aan het eind van de maand tekortkomen. “Hoeveel we ook besparen, de kosten blijven ons steeds een stap voor,” zegt hij. Ondanks hun inspanningen lijkt financiële stabiliteit ver weg.
Hoewel hij probeert optimistisch te blijven, merkt hij dat de voortdurende stress zijn tol begint te eisen. Hij heeft steeds minder energie over voor leuke dingen met zijn gezin, en het raakt ook zijn vrouw. “We voelen ons gevangen in een systeem waarin hard werken simpelweg niet genoeg is om vooruit te komen,” vertelt hij. Gedachten aan de toekomst houden hen ’s nachts wakker, met steeds dezelfde zorgen over de eindjes aan elkaar knopen.
Elke maand is het dezelfde strijd: zorgen dat alle rekeningen betaald worden. Er zijn dagen waarop hij zich afvraagt of er ooit weer wat ademruimte zal zijn. “We zien anderen vakanties boeken of nieuwe spullen kopen en denken vaak: waarom kunnen wij dat niet meer? Doen wij iets verkeerd?” Ondanks hun hard werken, lijkt het alsof het leven hen voorbijloopt, en dat knaagt aan hen.
Toch blijft hij hopen op verbetering, dat de economie stabiliseert of de lasten verlagen. Tot die tijd blijven ze doorgaan, dag in dag uit, voor hun kinderen en voor zichzelf. Ze hebben elkaar, en dat is op dit moment hun grootste steun. Maar de vraag blijft knagen: hoe doen andere gezinnen dit? Zijn er meer mensen die, ondanks alles, hetzelfde doormaken?
Comments 1