Tineke Schouten behoort al decennialang tot de meest geliefde theaterpersoonlijkheden van Nederland. Op 71-jarige leeftijd staat ze nog altijd met passie op het podium, maar achter die kenmerkende lach schuilt een vrouw die eerlijk durft te praten over kwetsbaarheid, verlies en de strijd om positief te blijven. In de nieuwste aflevering van Volle Zalen deelt Tineke openhartig hoe ze zichzelf staande houdt in een wereld die haar soms zwaar valt.
Donkere gedachten, maar blijven bewegen
Tijdens haar gesprek met presentator Cornald Maas vertelt Tineke hoe de zorgen in de wereld haar regelmatig neerslachtig maken. Ze geeft toe dat ze zich soms depressief voelt als ze nadenkt over alles wat er om haar heen gebeurt.
“Als ik daarbij ga stilstaan, word ik niet vrolijk,” zegt ze openlijk. Toch kiest ze ervoor om niet bij de moedeloosheid stil te blijven staan. Door actief te blijven, vindt ze houvast. Haar werk, haar humor en haar publiek geven haar de energie om door te gaan.
Ze benadrukt dat bezig blijven haar redt. “Ik houd me bezig,” zegt ze eenvoudig maar krachtig. Die woorden vatten haar levenshouding samen: niet vluchten voor sombere gevoelens, maar ze ombuigen tot creativiteit. Tineke ziet haar werk als een vorm van therapie, een manier om licht te blijven zoeken, zelfs in donkere tijden.
Rouw en veerkracht na het verlies van haar grote liefde
De grootste beproeving in haar leven kwam toen haar partner Hans overleed. Zijn dood liet een leegte achter die ze nog elke dag voelt. Toch stortte Tineke zich kort na zijn overlijden weer vol overgave op haar werk. Opmerkelijk genoeg vond ze juist in dat verdriet haar creatieve kracht terug. “Ik kreeg vleugels op de een of andere manier. Ik kon snel schrijven,” vertelt ze in het programma.
Volgens Tineke voelde het alsof Hans haar van bovenaf moed gaf om door te gaan. Die onzichtbare aanwezigheid gaf haar troost en energie. Het schrijven van haar nieuwe theatershow werd niet alleen een artistiek proces, maar ook een manier om haar verdriet vorm te geven. Ze noemt het haar manier van rouwen: niet door te huilen, maar door te creëren.
Niet huilen, maar doorgaan
Tineke noemt zichzelf geen “huiler”. Ze groeide op met het idee dat je je rug recht moet houden, hoe zwaar het leven ook is. “Ik voel me bijna altijd wel sterk,” zegt ze. Die veerkracht zie je terug in haar optredens, waarin ze ondanks alles energie en humor blijft uitstralen. Haar publiek ziet een krachtige vrouw die emoties niet wegdrukt, maar omzet in iets dat verbindt.
Die nuchtere instelling is haar houvast. Ze weet dat het leven niet altijd licht is, maar weigert zich te laten overspoelen door verdriet. Door te blijven werken, houdt ze grip op haar emoties én haar identiteit. Het podium is voor haar niet alleen een plek om te vermaken, maar ook om te helen.
Een eerlijke blik achter het applaus
De aflevering van Volle Zalen waarin Tineke centraal staat, laat meer zien dan het leven van een artiest. Het toont de mens achter de artiest: iemand die lacht, lijdt en toch doorgaat. Cornald Maas weet op gevoelige wijze haar verhaal te vangen, waardoor kijkers niet alleen een theatericoon zien, maar ook een vrouw die eerlijk durft te zijn over haar kwetsbaarheid.
Net als eerdere afleveringen met namen als Erik van Muiswinkel, Kees Hulst en Gerrie van der Klei, geeft ook dit portret een diepere kijk op de betekenis van kunst, verlies en veerkracht. Tineke Schouten bewijst dat humor en verdriet soms uit dezelfde bron komen — en dat echte kracht vaak stil en bescheiden klinkt.
De kracht van menselijkheid
Wat Tineke’s verhaal zo bijzonder maakt, is de herkenbaarheid. Iedereen kent momenten van verlies, twijfel of zwaarte. Door die gevoelens niet te verbergen, maar juist te delen, inspireert ze anderen om eerlijk te blijven over hun eigen strijd. Haar boodschap is duidelijk: blijf bewegen, blijf scheppen en blijf hopen.
Met haar openhartigheid laat ze zien dat achter elke artiest een mens schuilt met gevoelens, angsten en dromen. Tineke Schouten blijft daarmee niet alleen een groot cabaretière, maar ook een voorbeeld van moed en menselijkheid — iemand die bewijst dat vechten soms betekent: gewoon doorgaan, ondanks alles.