Een maand na het overlijden van topchef Jonnie Boer blijft het gemis groot, vooral binnen zijn eigen familie. De Nederlandse culinaire wereld verloor met zijn overlijden een icoon, maar voor zijn dochter Isabelle Boer ging er nog veel meer verloren. Haar recente bericht op Instagram raakt een gevoelige snaar. In krachtige woorden deelt ze hoe het verlies van haar vader haar dagelijks leven beïnvloedt en hoe zijn aanwezigheid, ondanks zijn afwezigheid, nog steeds voelbaar is.
In haar bericht beschrijft Isabelle hoe pijnlijk het is om verder te moeten zonder haar vader. De vanzelfsprekende dagelijkse dingen — een knuffel, een grap, een gedeeld moment aan tafel — zijn plots weggevallen. Toch voelt ze zijn energie overal om zich heen. In de stiltes van het huis, in vertrouwde geuren, in woorden die nog nagalmen. Deze onzichtbare aanwezigheid biedt haar troost, ook al blijft het gemis rauw en confronterend.
Ze schrijft over de kracht van herinnering en hoe die het fysieke verlies overstijgt. Haar vaders geest leeft voort in kleine handelingen, in zijn vaste uitspraken en in alledaagse gewoontes die nu zo veel betekenis krijgen. Juist deze momenten maken het mogelijk om met liefde naar het verleden te kijken, in plaats van alleen met verdriet.
Een foto die boekdelen spreekt
Bij het eerbetoon deelt Isabelle een bijzondere foto: een moment waarop ze samen met haar vader aan het boksen is. Het beeld toont een luchtige, speelse kant van Jonnie Boer die het publiek zelden zag. Voor velen was hij vooral de chef van sterrenrestaurant De Librije, een man van perfectie en discipline. Maar in deze foto zie je ook de vader die plezier maakte, die lachte, en die bovenal aanwezig was in het leven van zijn kinderen.
Bij de foto schrijft Isabelle: “Ik hoop dat je daarboven een nieuw boksmaatje hebt gevonden.” Daarmee weet ze met een knipoog het zware onderwerp licht te houden. Het is typerend voor de toon van haar eerbetoon: verdrietig, maar vol warmte, respect en liefde. Een toon die laat zien hoe rouw en herinnering hand in hand kunnen gaan.
In het slot van haar bericht deelt Isabelle een opmerking die haar vader zelf had kunnen maken. Ze schrijft: “Ik hoop dat je je daarboven wél aan de regels houdt.” Het is zo’n grap die alleen werkt als je iemands karakter echt goed kent. En precies dat maakt het zo indringend. Je leest de liefde tussen de regels, maar ook de bewondering en het gemis.
Deze combinatie van luchtigheid en diepgang raakt veel mensen. In een tijd waarin rouw vaak stil en intern wordt beleefd, kiest Isabelle ervoor haar gevoel te delen. Ze zet woorden op dat wat moeilijk te bevatten is, en maakt daarmee ruimte voor herkenning en troost bij anderen die rouwen.
Jonnie Boer: meer dan een chef
Voor het publiek was Jonnie Boer vooral de man achter het succes van De Librije. Een chef die de Nederlandse gastronomie naar internationale hoogte tilde, met meerdere Michelinsterren op zijn naam. Maar zijn betekenis reikte verder dan zijn gerechten. Zijn warme persoonlijkheid, zijn oog voor detail en zijn vermogen om mensen samen te brengen maakten hem tot meer dan alleen een vakman. Hij was een echtgenoot, een vader, een vriend en een mentor voor velen.
– Tekst gaat verder onder Instagram post –
Dit bericht op Instagram bekijken
Isabelle’s eerbetoon toont die andere kant. De vader die er altijd was, die aanmoedigde, die troostte. Het maakt duidelijk dat zijn grootste nalatenschap misschien niet op het bord ligt, maar in de mensen die hij gevormd heeft.
Massale steun uit alle hoeken
Onder het bericht op Instagram regent het reacties. Bekende chefs, trouwe gasten, vrienden en volgers uit het hele land spreken hun medeleven uit. Sommigen delen een herinnering aan hun ontmoeting met Jonnie. Anderen reageren met een simpel hartje of een korte, warme boodschap. Samen vormen ze een indrukwekkend eerbetoon, niet alleen aan Jonnie, maar ook aan Isabelle, die de moed vond om haar rouwproces openlijk te delen.
De stroom aan reacties bevestigt nog maar eens hoeveel mensen hij heeft geraakt. Zijn werk, zijn persoonlijkheid en zijn liefde voor het vak hebben diepe indruk achtergelaten. Zelfs na zijn overlijden weet hij mensen te verbinden — dit keer via de woorden van zijn dochter.
Rouw is niet rechtlijnig, niet logisch, en zeker niet altijd zichtbaar. Isabelle laat zien dat het ook zacht en stil kan zijn, maar daarom niet minder krachtig. Haar bericht is meer dan een persoonlijk eerbetoon; het is een getuigenis van de blijvende aanwezigheid van geliefden die fysiek misschien verdwenen zijn, maar emotioneel nog steeds dichtbij voelen.
Met haar woorden geeft ze stem aan iets wat velen voelen, maar moeilijk kunnen uitdrukken. Ze toont hoe je iemand kunt blijven liefhebben, zelfs in afwezigheid. En hoe de dood het einde is van een leven, maar nooit van de liefde die daaruit voortkomt.
