Na maanden van hoop, inspanning en afwijzing deelt Miriam (36) haar persoonlijke verhaal over het bouwen aan een nieuw bestaan in Nederland. Ze kwam hier met de wens om opnieuw te beginnen, om veiligheid te vinden en een toekomst op te bouwen waarin ze iets kon bijdragen aan de samenleving. Wat een frisse start had moeten zijn, veranderde al snel in een reeks teleurstellingen, frustraties en momenten van twijfel.
De droom van een nieuw begin
Toen Miriam haar thuisland verliet vanwege onveilige omstandigheden, nam ze één overtuiging met zich mee: Nederland was een land van kansen. Ze kwam met ambitie, werkervaring en de wil om iets terug te geven aan de samenleving die haar opvang bood. Toch bleek het pad naar integratie en werk een stuk moeilijker dan verwacht.
“Mijn zoektocht naar werk voelt als een eindeloze strijd,” vertelt ze. “Ik heb veel ervaring en een sterk cv, maar elke sollicitatie eindigt met een afwijzing. Na zoveel pogingen begin je te twijfelen aan jezelf, aan je waarde, en zelfs aan het idee dat hier iedereen gelijke kansen krijgt.”
Elke afwijzing hakt er dieper in. Niet alleen omdat ze werk wil vinden, maar omdat ze verlangt naar erkenning. Naar de mogelijkheid om te laten zien dat ze meer is dan een naam op papier.
Vooroordelen en onzekerheid
Een van de grootste uitdagingen waar Miriam mee te maken heeft, is de manier waarop ze soms wordt beoordeeld op uiterlijk of achtergrond. Als moslima die een hoofddoek draagt, merkt ze dat er vooroordelen bestaan — subtiel, maar voelbaar.
“Soms heb ik het gevoel dat mensen al een mening hebben voordat ik iets zeg,” vertelt ze openhartig. “Alsof ze denken te weten wie ik ben, alleen omdat ik een hoofddoek draag. Dat doet pijn. Ik wil gewoon gezien worden als een professional, als iemand die wil werken en iets wil bijdragen.”
Ze beschrijft hoe moeilijk het is om telkens weer energie op te brengen voor een nieuw sollicitatiegesprek, terwijl de kans op succes klein lijkt. Toch weigert ze om haar identiteit te verbergen of te veranderen. Haar geloof en achtergrond maken deel uit van wie ze is, en dat wil ze niet opgeven om erbij te horen.
De druk van financiële onzekerheid
Naast de emotionele last van afwijzing komt ook de praktische kant van haar situatie. Zonder vast inkomen groeit de druk om bij te dragen aan de kosten van haar gezin. “Ik wil mijn eigen geld verdienen, onafhankelijk zijn, mijn gezin helpen,” legt Miriam uit. “Maar het voelt alsof er een muur staat tussen mij en de arbeidsmarkt. Hoe hard ik ook klop, de deur blijft dicht.”
De financiële zorgen versterken haar gevoel van onmacht. Terwijl anderen om haar heen stappen zetten in hun carrière, voelt zij zich vastzitten in een systeem dat haar geen kans geeft om te bewijzen wat ze kan. Toch blijft ze proberen, solliciteert ze door en zoekt ze naar manieren om haar vaardigheden zichtbaar te maken.
Vrijwilligerswerk als nieuwe hoop
Om niet stil te blijven staan, overweegt Miriam nu vrijwilligerswerk. “Misschien helpt het om ervaring op te doen in Nederland en mijn netwerk uit te breiden,” zegt ze hoopvol. Ze weet dat vrijwilligerswerk niet dezelfde zekerheid biedt als betaald werk, maar het kan een opstap zijn naar iets groters.
Ondanks alle tegenslagen weigert ze op te geven. Haar veerkracht komt voort uit een diep geloof in vooruitgang — dat ergens, iemand haar talent en doorzettingsvermogen wél zal herkennen.
Steun uit haar omgeving
Miriam benadrukt dat ze veel steun krijgt van vrienden en mensen uit haar gemeenschap. “Er zijn dagen dat ik me alleen voel, maar dan zijn er mensen die me herinneren waarom ik dit allemaal doe. Hun woorden geven me kracht,” zegt ze. Die verbondenheid, hoe klein soms ook, helpt haar om niet op te geven.
De warme reacties van anderen maken het verschil. Kleine gebaren, een luisterend oor of een bemoedigend bericht geven haar het gevoel dat ze niet alleen is in haar strijd.
De realiteit achter integratie
Miriams verhaal laat zien dat integratie meer is dan het leren van een taal of het volgen van regels. Het gaat over gezien worden, over kansen krijgen en over het doorbreken van vooroordelen. Voor veel vluchtelingen en migranten is het vinden van werk niet alleen een praktische noodzaak, maar ook een manier om erbij te horen.
Ze hoopt dat haar verhaal de ogen opent van mensen die zich niet bewust zijn van de obstakels waarmee nieuwkomers te maken hebben. “We willen allemaal hetzelfde,” zegt ze. “Een eerlijke kans, waardering, en een plek waar we iets kunnen bijdragen.”
Hoop op een nieuwe kans
Ondanks de moeilijkheden blijft Miriam geloven in een toekomst waarin haar vaardigheden worden gewaardeerd. Ze gelooft dat er werkgevers zijn die verder kijken dan afkomst of uiterlijk, en die talent zien waar het echt zit — in inzet, toewijding en doorzettingsvermogen.
“Ik blijf hopen dat iemand mij die kans geeft,” zegt ze met zachte stem. “Ik wil niet klagen, ik wil bijdragen. Ik wil werken, leren, en groeien. Dat is alles wat ik vraag.”
Haar verhaal staat symbool voor velen die dagelijks proberen hun plek te vinden in een samenleving die gelijke kansen belooft, maar die belofte niet altijd waarmaakt.