Betty, een 66-jarige vrouw, stond vroeger nooit stil bij het idee van kinderen. Ze genoot van haar vrijheid en carrière, zonder de verplichtingen die ouderschap met zich meebrengt. Haar focus lag altijd op haar werk, reizen en persoonlijke ontwikkeling.
Dit gaf haar het gevoel van een rijk en vervullend leven. Toch is dit veranderd nu de jaren verstreken zijn en haar vriendinnen trots spreken over hun kinderen en kleinkinderen.
Wat begon als een bewuste keuze, is nu een bron van spijt. Betty merkt dat ze steeds vaker terugkijkt op haar beslissing om geen kinderen te krijgen.
Haar vriendinnen, inmiddels trotse moeders en zelfs grootmoeders, lijken een diepere vervulling te ervaren waar Betty niet aan kan deelnemen. “Ik dacht altijd dat ik geen kinderen nodig had om gelukkig te zijn,” vertelt ze. Maar nu voelt ze steeds vaker een leegte die ze moeilijk kan negeren.
Vroeger leek het ouderschap niets voor haar
Toen Betty jonger was, zag ze hoe haar vriendinnen met kinderen vaak vermoeid en gestrest waren. Hun levens draaiden om hun gezin, en dat leven leek haar niet aantrekkelijk. “Ik dacht dat kinderen alleen maar last waren, iets dat je vrijheid en spontaniteit wegnam,” legt Betty uit. “Ik vond het heerlijk om zonder verantwoordelijkheden te kunnen doen wat ik wilde, wanneer ik dat wilde.”
Nu, met 66 jaar, kijkt ze anders naar die periode. Vriendinnen zoals Ingrid (59) en Monique (63) zijn inmiddels grootmoeders. Ze spreken vol trots over hun kleinkinderen en brengen veel tijd door met hun families.
Terwijl Betty altijd afstandelijk naar deze gesprekken luisterde, realiseert ze zich nu dat ze iets essentieels mist. “Ik dacht altijd dat het ouderschap niets voor mij was, maar nu zie ik hoeveel vreugde mijn vriendinnen halen uit hun gezinnen. Ik voel me leeg.”
Angst voor eenzaamheid
Betty’s grootste zorg is de toekomst. Ze maakt zich zorgen over het idee dat ze op een dag helemaal alleen zal zijn. “Mijn vriendinnen hebben kinderen en kleinkinderen om zich heen.
Ik heb niemand die voor me kan zorgen als ik ouder word, en dat maakt me bang,” vertelt ze openhartig. Deze angst drukt haar met de neus op de feiten: misschien had een gezin haar meer kunnen bieden dan ze ooit had verwacht.
Nu Betty zelf geen kinderen meer kan krijgen, heeft ze haar focus verlegd. Ze is actief op zoek naar een partner met volwassen kinderen.
“Ik weet dat ik nooit hun moeder zal zijn, maar ik hoop wel een band met hen op te bouwen,” zegt ze hoopvol. Door een relatie met een man die al een gezin heeft, hoopt ze alsnog de warmte en verbondenheid te ervaren die ze nu mist.
Een nieuwe weg
Betty heeft zich aangemeld op verschillende datingsites en sluit zich aan bij ontmoetingsgroepen. Ze zoekt niet naar een perfecte vaderfiguur, maar naar iemand met wie ze een familiegevoel kan delen. “Ik weet dat ik keuzes heb gemaakt die ik niet kan terugdraaien, maar ik hoop dat het nog niet te laat is om een connectie te maken,” vertelt ze.
Hoewel Betty met spijt terugkijkt op haar kinderloze leven, koestert ze nog steeds hoop. “Misschien vind ik via een nieuwe relatie alsnog een soort familie, en kan ik dat gemis opvullen.
Ik wil gewoon deel uitmaken van iets dat groter is dan mezelf.” Haar verhaal is er een van spijt, maar ook van hoop en de wens om op latere leeftijd alsnog een vorm van verbondenheid te vinden.
