Een tragisch incident heeft opnieuw aandacht gevestigd op problemen in de noodzorg. Een drie dagen oude baby, Sofie, overleed nadat een oproep naar de hulpdiensten pas na zes minuten werd beantwoord en de ambulance meer dan 25 minuten nodig had om ter plaatse te komen. Hoewel de vertraging volgens medische experts niet de directe oorzaak was van haar overlijden, roept het incident ernstige vragen op over de snelheid en organisatie van de noodhulp. Sofie’s ouders pleiten voor hervormingen om dergelijke tragedies in de toekomst te voorkomen.
Genetische aandoening en een fataal verloop
Uit onderzoek bleek dat Sofie leed aan hyperinsulinisme, een zeldzame genetische aandoening waarbij het lichaam overmatige hoeveelheden insuline produceert. Dit leidde tot een gevaarlijk lage bloedsuikerspiegel (hypoglykemie), wat uiteindelijk een fatale hartstilstand veroorzaakte. Hoewel de medische oorzaak vaststaat, benadrukte de lijkschouwer dat “het gezin veel te lang op hulp moest wachten in een uiterst kritieke situatie”. De combinatie van de aandoening en de vertraagde hulpverlening maakte het verschil tussen leven en dood nóg kleiner.
Vertragingen bij noodoproep
In de vroege ochtend belde Sofie’s moeder, Lisa, het alarmnummer toen haar dochtertje plotseling niet meer ademde. De noodoproep werd pas na zes minuten beantwoord, waarna de ambulance meer dan 25 minuten later arriveerde. Tijdens het wachten voerden de ouders hartverscheurend genoeg zelf reanimatiepogingen uit. Sofie werd nog met spoed naar het ziekenhuis gebracht, maar overleed kort na aankomst.
Een woordvoerder van de Regionale Ambulancevoorziening noemde de vertraging “onacceptabel” en verklaarde dat de meldkamers sindsdien verbeteringen hebben doorgevoerd. Zo is extra personeel aangenomen om noodoproepen sneller te beantwoorden, en zijn er maatregelen genomen om spoedsituaties beter te prioriteren.
Kritiek op zorg na de geboorte
Naast de kritiek op de noodhulp onderzocht de lijkschouwer ook de zorg die Sofie na haar geboorte in het ziekenhuis ontving. Medisch personeel herkende mogelijk waarschuwingssignalen van haar aandoening niet, zoals een hoog en schel huilgeluid – een symptoom van hypoglykemie. De aanwezigheid van minder ervaren kraamverzorgenden en een tekort aan toezicht werden als mogelijke factoren genoemd.
Een kinderarts verklaarde dat dergelijke symptomen niet altijd eenvoudig te herkennen zijn in een drukke ziekenhuisomgeving, maar gaf toe dat verbeteringen in training en begeleiding noodzakelijk zijn.
Een oproep tot hervorming
Na afloop van het onderzoek sprak Lisa haar verdriet en frustratie uit. “Geen enkele ouder zou door deze nachtmerrie heen moeten gaan,” zei ze. “Het is ondraaglijk om te beseffen dat hulp mogelijk te laat kwam terwijl je kind vecht voor haar leven. Dit mag nooit meer gebeuren.”
De ouders eisen een grondige evaluatie van het Nederlandse noodhulpstelsel en de kraamzorg. Ze willen dat ziekenhuizen meer aandacht besteden aan het herkennen van risicosignalen bij pasgeborenen en dat wachttijden voor ambulances structureel worden verkort.
Een tragedie in Oxfordshire
Dit aangrijpende verhaal vond plaats in het Britse Oxfordshire. Het dient als een harde les, ook voor Nederland, over de dringende noodzaak om noodhulpdiensten en kraamzorg te optimaliseren. Sofie’s ouders hopen dat hun pijnlijke verlies anderen zal inspireren om actie te ondernemen en levens te redden.
