Isabel, een 33-jarige moeder van drie jonge kinderen, voelt zich soms overweldigd door haar rol als moeder. “Mijn kinderen zijn altijd om me heen, en ik word er gek van,” zegt ze eerlijk.
Hoewel het moederschap een bron van liefde is, merkt Isabel dat de constante aanwezigheid van haar kinderen steeds zwaarder begint te wegen. De druk om altijd beschikbaar te zijn, zonder een moment voor zichzelf, groeit.
Altijd aanwezig, geen moment van rust
Isabel beschrijft de voortdurende aanwezigheid van haar kinderen met een vermoeide glimlach. “Ze zijn er altijd,” vertelt ze. “Of ik nu in de keuken sta, even wil zitten op de bank, of zelfs naar de wc ga, ze volgen me overal. Het voelt alsof ik nooit kan ontsnappen, nooit even op adem kan komen.”
Voor een moeder is het zwaar om constant beschikbaar te zijn zonder een moment van rust. Isabel houdt intens veel van haar kinderen, maar ze mist de momenten van stilte en tijd voor zichzelf. “Ik wil gewoon een paar minuten voor mezelf,” legt ze uit.
“Maar die momenten bestaan simpelweg niet meer. Van het moment dat ik ’s ochtends wakker word tot het moment dat ze naar bed gaan, ben ik continu bezig. Soms lijkt het alsof ik geen minuut heb om even te ademen.”
Schuldgevoel en zelftwijfel
Isabels dagen zijn gevuld met zorg en aandacht voor haar kinderen. “Zodra ik wakker word, staan ze naast mijn bed en willen ze meteen mijn aandacht. Zelfs een kop koffie zonder onderbreking drinken is onmogelijk,” vertelt ze.
“Ik begrijp dat dit bij het moederschap hoort, maar soms is het gewoon te veel. En dan voel ik me schuldig, want zou ik dit niet juist geweldig moeten vinden?” Het schuldgevoel dat ze ervaart is een zware last. Ze voelt zich vaak een slechte moeder omdat ze niet altijd de energie heeft om de constante vraag naar aandacht te beantwoorden.
“Het voelt alsof ik faal,” zegt ze zacht. “Ik ben uitgeput en wil soms gewoon even alleen zijn, maar dat verlangen maakt dat ik me schuldig voel. Alsof ik niet sterk genoeg ben om het moederschap aan te kunnen.”
Vergelijking met andere moeders
Isabel merkt dat ze zichzelf vaak vergelijkt met andere moeders, wat haar onzekerheid versterkt. “Ik zie andere moeders die het allemaal lijken te redden, die geduldig en altijd aanwezig zijn,” zegt ze.
“Dan vraag ik me af waarom het mij niet lukt om zo te zijn.” De constante druk om een perfecte moeder te zijn, maakt het moeilijker voor haar om van de kleine momenten met haar kinderen te genieten.
Ze worstelt met het vinden van een balans tussen de liefde voor haar kinderen en de behoefte aan tijd voor zichzelf. “Mensen zeggen vaak dat ik ervan moet genieten omdat ze maar één keer klein zijn, en natuurlijk begrijp ik dat. Maar op sommige dagen voelt het alsof ik verdrink in hun constante aanwezigheid.”
De nood aan tijd voor jezelf
Isabel ervaart dat het moeilijk is om ruimte voor zichzelf te creëren. Ze heeft geprobeerd om één avond per week iets voor zichzelf te doen, maar zelfs dat blijkt lastig. “Als ik de deur uit wil, komen de vragen al: ‘Mama, ga je weg?
Hoe lang blijf je weg?’ En dan voel ik me alweer schuldig. Het lijkt alsof ik geen recht heb op mijn eigen tijd,” legt ze uit. Dit schuldgevoel maakt het moeilijk om van de zeldzame momentjes van rust te genieten.
Isabel weet echter dat tijd voor zichzelf nemen essentieel is voor haar welzijn en dat van haar kinderen. “Ik weet dat ik een betere moeder ben als ik af en toe wat tijd voor mezelf heb. Maar het is zo moeilijk om die balans te vinden,” vertelt ze. “Het voelt egoïstisch om dat te willen, maar ik weet ook dat het noodzakelijk is.”
Het taboe doorbreken
Het moeilijkste voor Isabel is dat anderen haar gevoelens niet altijd begrijpen. “Sommige mensen zeggen dat ik me aanstel of dat ik blij moet zijn dat mijn kinderen zo graag bij me zijn,” zegt ze. “En natuurlijk ben ik blij, maar het is zo uitputtend om de hele dag door aandacht te geven en altijd beschikbaar te zijn.”
Isabel voelt dat er een taboe rust op het erkennen van deze gevoelens, waardoor ze zich vaak alleen voelt in haar strijd.
“Het lijkt alsof je niet mag toegeven dat je je kinderen soms even zat bent. Maar ik denk dat veel moeders dit gevoel hebben, en dat we daar eerlijk over moeten kunnen zijn,” legt ze uit. “Het betekent niet dat we niet van onze kinderen houden, maar dat we ook onze eigen grenzen hebben.”
Hoop op balans
Ondanks haar worstelingen blijft Isabel toegewijd aan haar kinderen. “Natuurlijk houd ik van ze, dat staat buiten kijf. Maar soms wil ik gewoon even vijf minuten voor mezelf,” zegt ze glimlachend.
Ze hoopt dat haar verhaal andere moeders geruststelt die met dezelfde gevoelens worstelen. “We hoeven niet perfect te zijn, en het is oké om af en toe behoefte te hebben aan ruimte. Dat maakt ons geen slechte moeders, het maakt ons menselijk.”
Isabel blijft zoeken naar manieren om de balans te vinden tussen zorg voor haar kinderen en tijd voor zichzelf. “Ik weet dat dit een fase is, en dat het met de jaren makkelijker zal worden. Maar tot die tijd probeer ik elke dag een momentje voor mezelf te vinden, hoe klein ook. Alleen zo kan ik er met liefde en geduld voor mijn kinderen zijn.”
