Achter het rustige en vertrouwde gezicht van oud-nieuwslezer Roelof Hemmen schuilt een man die diepe dalen heeft gekend. De voormalige RTL-presentator, tegenwoordig actief met zijn podcast Redders op zee en deelnemer aan Expeditie Robinson, vertelt in een openhartig interview met het tijdschrift Vriendin over het verlies van zijn eerste vrouw. Vijftien jaar na haar overlijden spreekt hij over verdriet, herinnering en de onverwachte kracht van een tweede kans in de liefde.
De blijvende aanwezigheid van zijn eerste vrouw
Roelof vertelt dat zijn eerste vrouw, Marjon, vijftien jaar geleden overleed, een gebeurtenis die zijn leven voorgoed veranderde. Hoewel de tijd voortgaat, is haar aanwezigheid nog dagelijks voelbaar. In zijn woonkamer hangt een groot houten portret van haar gezicht, een blijvend eerbetoon. “Ze is hier nog steeds,” zegt hij zacht. “Niet fysiek, maar in herinnering en gevoel wel.”
Hij legt uit dat rouw een proces is dat nooit helemaal stopt. De pijn verandert, maar verdwijnt nooit volledig. “De wond sluit zich, maar het litteken blijft,” zegt hij. Toch heeft de tijd de scherpe randen van het verdriet verzacht, waardoor er ruimte kwam om verder te leven zonder haar te vergeten.
Leven met verdriet en het vinden van balans
Volgens Roelof is omgaan met verlies een langzaam proces dat iedereen op zijn eigen manier doorloopt. In de eerste jaren na Marjons overlijden kon hij zich niet voorstellen dat hij ooit weer zou lachen. “Je denkt dat het nooit meer goedkomt,” vertelt hij. “Maar op een gegeven moment komt er ruimte. Je leert niet om iemand te vergeten, maar om te leven mét het gemis.”
Hij benadrukt hoe belangrijk het is om jezelf tijd te gunnen. Verdriet, zegt hij, is geen vijand maar een deel van het leven. “Je leert ermee samenleven. De pijn wordt minder scherp, maar blijft onderdeel van wie je bent.”
December blijft de moeilijkste maand
Ondanks de tijd die verstreken is, blijft de maand december zwaar. “Haar sterfdag is precies een week voor haar verjaardag,” vertelt hij. “Dat maakt die periode dubbel moeilijk.” In die weken staat hij extra stil bij haar leven. Hij bekijkt oude foto’s, praat met mensen die haar kenden en probeert bewust te denken aan de mooie momenten die ze samen deelden.
Het besef dat hij verder moest, gaf hem kracht. “Ik had het gevoel dat ik voor twee moest leven,” zegt hij. “Zij kon dat niet meer, maar ik wel. Dat gevoel gaf me energie om iets van het leven te maken.”
Een onverwachte ontmoeting
Enkele maanden na haar overlijden kreeg Roelof bezoek van twee vriendinnen die hem door die zware periode heen hielpen. Eén van hen heette — toeval of niet — ook Marjon. “Dat was even vreemd,” zegt hij met een glimlach. “Dezelfde naam als mijn overleden vrouw.” Toch voelde hij meteen een klik, al probeerden ze die gevoelens eerst te negeren.
“We dachten allebei: dit kan niet, dit is te vroeg,” vertelt hij. Ze spraken af om afstand te houden, maar de gevoelens verdwenen niet. In plaats daarvan groeide er iets nieuws. “Het bleek geen vergissing, maar een begin van iets moois.”
De kracht van nieuwe liefde na verlies
Langzaam bouwden Roelof en de nieuwe Marjon een hechte relatie op. Ze begrepen elkaar, juist omdat ze allebei wisten hoe het voelde om iets dierbaars te verliezen. De gesprekken gingen diep en werden steeds persoonlijker. “Ik ontdekte dat liefde na verlies niet alleen mogelijk is, maar ook helend kan zijn,” zegt hij.
Volgens hem hoef je na groot verdriet niet te kiezen tussen het verleden en het heden. “Je kunt iemand missen en toch weer liefhebben,” legt hij uit. “Het één sluit het ander niet uit.” Voor Roelof voelde de nieuwe liefde als een geschenk, een teken dat het leven altijd nieuwe kansen biedt — ook na verdriet.
Leren leven met herinnering en toekomst
Vandaag probeert Roelof bewust te leven, met aandacht voor wat was en wat nog komt. In zijn huis hebben beide liefdes een plek: de herinnering aan zijn eerste vrouw en de liefde voor zijn huidige partner. “Ik heb geleerd dat er ruimte is voor beide,” zegt hij. “Het verleden hoort bij me, maar het mag naast het heden bestaan.”
Hij ziet zijn tweede kans niet als vervanging, maar als voortzetting van zijn levensreis. “Zonder alles wat ik heb meegemaakt, zou ik niet zijn wie ik nu ben,” vertelt hij rustig. “Het verdriet is niet weg, maar ik draag het op een manier die me sterker maakt.”
Een boodschap van hoop en veerkracht
Roelof wil met zijn verhaal anderen hoop geven die worstelen met verlies. “Je denkt misschien dat liefde na rouw niet meer mogelijk is, maar dat is het wél,” zegt hij. “Het is anders, maar niet minder echt.” Zijn boodschap is helder: blijf leven, blijf voelen, en sluit liefde niet uit — ook niet na verdriet.
Voor Roelof is dat de belangrijkste les die hij uit het leven heeft gehaald. “De dood heeft me verdriet gebracht, maar ook geleerd hoe kostbaar liefde is,” zegt hij. Zijn woorden vormen een krachtig eerbetoon aan de mensen die hij heeft verloren én aan de liefde die hij opnieuw vond.
