Het nieuws dat Freek Rikkerink, bekend als de helft van het muzikale duo Suzan & Freek, ongeneeslijk ziek is, sloeg in als een bom. De 32-jarige zanger heeft uitgezaaide longkanker en besloot samen met zijn partner Suzan om per direct te stoppen met optreden. Hun persoonlijke, eerlijke boodschap over zijn ziekte en het naderende vaderschap raakte een gevoelige snaar bij honderdduizenden mensen.
Kaarsen, steunbetuigingen en warme berichten stroomden binnen via sociale media, en niet alleen van fans. Ook mensen die het duo enkel van voorbijgaande hits of televisieoptredens kennen, toonden hun medeleven. In die vloed van emoties stelt dagblad Trouw een ongemakkelijke, maar prikkelende vraag: waarom raakt het nieuws over Freek ons zwaarder dan het aanhoudende menselijke leed in Gaza of Oekraïne?
Een geliefd duo met een open hart
Suzan & Freek groeiden de afgelopen jaren uit tot een van de meest geliefde muzikale koppels in Nederland. Hun openhartige houding, warme interactie met fans en persoonlijke nummers zorgden voor een diepe band met het publiek. Deze verbinding ging verder dan alleen hun muziek. Via interviews, sociale media en televisie kwam je als volger steeds dichter bij hun dagelijks leven. Daarom voelde het nieuws over Freeks ziekte als een klap in het gezicht, alsof het iemand betrof die je persoonlijk kent.
De aankondiging dat ze per direct stoppen met optreden, raakte velen nog dieper. De combinatie van afscheid van hun muzikale reis én de wetenschap dat het stel hun eerste kind verwacht, maakt het verdriet bijna tastbaar. Mensen herkennen zich in het jonge stel: de hoop, de liefde, de toekomst die plots onder je voeten vandaan wordt getrokken. Juist die herkenbaarheid verklaart waarom het nieuws zo’n golf van verdriet losmaakte.
Na de bekendmaking volgden massale reacties op sociale media. Mensen staken kaarsjes aan, deelden herinneringen aan concerten en schreven troostende woorden. Bekende collega’s uit de muziekwereld en televisie spraken hun steun uit. De respons was niet gespeeld of overdreven, maar oprecht en collectief. Er ontstond een nationaal rouwmoment, zoals je dat zelden ziet bij persoonlijke drama’s van publieke figuren.
Deze stroom aan emoties bracht dagblad Trouw ertoe een kritische kanttekening te plaatsen. Waarom reageren we zo intens op het persoonlijke leed van Freek en Suzan, terwijl schrijnende situaties elders in de wereld nauwelijks dezelfde publieke empathie oproepen?
Dagelijks bereiken ons beelden uit Gaza of Oekraïne, waar kinderen slachtoffer zijn van geweld en ontheemding. Toch lijkt dat leed ons vaak niet op dezelfde manier te raken. “Wat maakt dat berichten uit Gaza en Oekraïne, waar ellende aan de orde van de dag is, nog niet zo’n massaal medeleven losmaakten?” schrijft Trouw.
Nabijheid bepaalt de intensiteit van rouw
Rouwdeskundige Manu Keirse, verbonden aan de KU Leuven, biedt een belangrijke verklaring voor dit verschil. Volgens hem voelen mensen zich sneller emotioneel verbonden met bekende personen die ze via media leren kennen. “Ze brengen, alleen in hun kamer, uren door met bekendheden, die zijn daar heel dichtbij. (…) Ze komen heel lang in hun leven terecht, soms meer dan ooms en tantes en neven en nichten,” legt Keirse uit.
Je kent Freeks gezicht, zijn stem en zijn verhaal. Zijn muziek is in je hoofd, zijn optredens herken je. Zelfs als je hem nooit persoonlijk hebt ontmoet, voelt hij vertrouwd. Dat maakt het verdriet om zijn ziekte authentiek en begrijpelijk. Het is geen massahysterie, maar een vorm van verbondenheid die voortkomt uit herhaald contact, hoe digitaal of eenzijdig dat ook mag lijken.
Waarom onbekend leed moeilijker binnenkomt
Wat het verschil verklaart tussen het verdriet om een bekende Nederlander en het leed in conflictgebieden, is vooral de afstand – zowel emotioneel als geografisch. Beelden uit Gaza of Oekraïne tonen vaak anonieme gezichten en korte flitsen van rampen. Je krijgt nauwelijks context, geen namen of verhalen die beklijven. Er is geen stem, geen gezicht dat je herkent van een lied, een interview of een televisieoptreden.
Keirse maakt dit contrast kraakhelder: “Die beelden komen wel binnen, maar de kinderen in Gaza kennen we niet. Terwijl, een zanger of zangeres: die zat dus op het tv-scherm in de woonkamer! En daar weten we iets van. Dat maakt het heel anders.” Die nabijheid zorgt ervoor dat je geraakt wordt. Het is niet dat je onverschillig bent voor ander leed, maar dat het moeilijker is om je ermee te verbinden.
Herkenning maakt verdriet persoonlijk
Wat het verdriet om Freek zo intens maakt, is dat zijn verhaal lijkt op dat van iemand die je zou kunnen kennen. Een jonge man, een muzikale carrière, een kinderwens – het is allemaal herkenbaar. Zijn verhaal had dat van jouw vriend, broer of collega kunnen zijn. Het is een verlies van toekomst, van hoop, van liefde. Dát is wat binnenkomt.
Het is belangrijk om te erkennen dat empathie zich niet laat meten of vergelijken. Verdriet is geen competitie. Het ene leed uitsluiten omdat je geraakt wordt door het andere, is een onterecht dilemma. Het verdriet om Freek betekent niet dat je onverschillig bent voor het lot van oorlogsslachtoffers. Beide vormen van rouw kunnen naast elkaar bestaan.
Een samenleving die nog geraakt wordt
De collectieve betrokkenheid bij het verhaal van Suzan en Freek toont iets belangrijks. Het laat zien dat je hart nog openstaat, dat je geraakt kunt worden. Dat is geen zwakte, maar juist een teken van menselijkheid. In een tijd waarin veel emoties online geuit worden en afstand soms overheerst, laat dit zien dat er nog ruimte is voor medeleven, kwetsbaarheid en verbondenheid.
Zoals Manu Keirse het mooi verwoordt: “Wat voor samenleving zouden we nog zijn zonder?” Je vermogen om geraakt te worden is niet iets om je voor te schamen, maar iets om te koesteren.
