Een geschikt huis vinden voor grote gezinnen is vandaag de dag een flinke uitdaging, zeker wanneer het om statushouders gaat. In Limburg zoeken gemeenten naar manieren om gezinnen met zeven of meer personen een toekomst te bieden. Eén gezin heeft inmiddels wél een oplossing gevonden: het Somalische echtpaar Qasim Sid en Dhaahin Madoobe woont samen met hun vijftien kinderen in een voormalige woongroepwoning in Weert. Een unieke aanpak, maar tegelijk ook een voorbeeld van hoe creatief huisvesting in Nederland soms moet zijn.
Twee woningen worden één thuis
Om het gezin onder te brengen, zijn in Weert twee huizen van elk honderd vierkante meter samengevoegd tot één ruime woning. De panden waren oorspronkelijk bedoeld voor mensen met een beperking, maar bleken geschikt om als gezinswoning te dienen.
Ondanks de royale oppervlakte moest er flink worden geïmproviseerd om voor alle kinderen voldoende leefruimte te creëren. De woning telt zeven slaapkamers, waar op het hoogtepunt in drie kamers stapelbedden stonden.
De situatie is inmiddels iets overzichtelijker. Vijf van de vijftien kinderen zijn uit huis gegaan, wat ruimte schept voor de rest van het gezin. “Toen iedereen nog thuis woonde, stonden er stapelbedden in drie van de zeven slaapkamers. Nu zijn vijf kinderen uit huis en dat geeft meer ruimte,” zegt vader Qasim. Hij is dankbaar voor de woning en heeft zich nooit beklaagd: “Het is hier best wel comfortabel wonen geweest.”
Van asielzoekerscentrum naar een vaste plek
Qasim en Dhaahin kwamen in 2010 samen met hun twaalf kinderen naar Nederland. De eerste anderhalf jaar brachten zij door in een asielzoekerscentrum in Winterswijk. Pas daarna kreeg het gezin een woning toegewezen in Weert via het COA.
De oorspronkelijke structuur van het gebouw veranderde, doordat de muur tussen de twee wooneenheden werd verwijderd, waardoor er één woonruimte ontstond. Dat bleek noodzakelijk met zoveel kinderen onder één dak.
Hoewel het thuisleven druk was, vertelt Qasim dat vooral de oudere dochters een belangrijke rol speelden bij het ondersteunen van de jongere kinderen. Van het aansturen tijdens het ochtendritueel tot hulp bij het avondeten: het gezin werkte als een goed geoliede machine.
De onderlinge band is volgens dochter Faadhumo nog steeds sterk. “We zijn nog vaak bij elkaar; het voelt alsof ze nooit zijn weggegaan,” zegt ze over haar broers en zussen die inmiddels uitgevlogen zijn.
Groot woningtekort voor grote gezinnen
Wat het verhaal van dit gezin extra bijzonder maakt, is de schaarste aan woningen voor grote gezinnen. Volgens de provincie Limburg wachten momenteel nog achttien gezinnen met zeven of meer gezinsleden op geschikte woonruimte.
Sinds 2020 zijn 107 van deze grote gezinnen gehuisvest, maar in veel gevallen zijn daarvoor creatieve oplossingen nodig. Gemeenten werken hiervoor nauw samen met woningcorporaties zoals Wonen Limburg. Soms worden twee woningen aan elkaar gekoppeld of bestaande huizen aangepast.
Een woordvoerder van de provincie bevestigt dat dit soort verbouwingen vaak mogelijk zijn door financiële steun van het Rijk. “Gemeenten voegen soms twee woningen samen of verbouwen bestaande huizen,” aldus de provincie.
Deze maatregelen vallen onder een subsidieregeling van de rijksoverheid die specifiek gericht is op de huisvesting van gezinnen met veel kinderen. Zo probeert men te voorkomen dat gezinnen jarenlang moeten wachten of in te krappe omstandigheden leven.
Toekomstplannen brengen onzekerheid
Voor de familie Sid is het wonen in Weert niet zonder zorgen over de toekomst. Er zijn plannen om de verwijderde scheidingsmuur tussen de twee woningen opnieuw te plaatsen, wat directe gevolgen zou hebben voor hun huidige woonsituatie.
Mogelijk moet het gezin zich opsplitsen of zelfs verhuizen. Voor dochter Faadhumo is dat een zorgelijk scenario. Ze maakt zich vooral druk om de jongste kinderen die gehecht zijn aan hun school, buurt en sociale contacten.
“Als we ons over de twee huizen moeten verdelen, is dat een optie, maar verhuizen zou erg vervelend zijn,” zegt ze. Het gezin heeft een sterk netwerk opgebouwd en voelt zich thuis in de wijk. Bovendien volgen meerdere kinderen onderwijs in de regio. Faadhumo zelf studeert hbo-verpleegkunde en is trots op de manier waarop haar ouders, ondanks hun drukke gezinsleven, altijd betrokken blijven bij de samenleving.
Integratie én grenzen aan inzet
Het grote gezin staat bekend om zijn warme sfeer en onderlinge solidariteit, maar ook zij kennen hun grenzen. Er werd zelfs voorgesteld of Qasim en Dhaahin als pleeggezin konden fungeren voor kinderen uit moeilijke thuissituaties.
Moeder Dhaahin kon er wel om lachen. Haar antwoord was helder: “Daar hebben mijn ouders vriendelijk voor bedankt, genoeg is genoeg.” Met vijftien eigen kinderen, waarvan sommigen nog thuis, heeft het gezin voorlopig de handen meer dan vol.
De ervaring van het gezin Sid in Weert laat zien hoe complex, maar ook hoe hoopvol de integratie van grote asielzoekersgezinnen in Nederland kan verlopen. Van creatieve woningoplossingen tot hechte familiebanden en maatschappelijke betrokkenheid – het zijn stuk voor stuk voorbeelden van hoe nieuwkomers bijdragen aan de lokale gemeenschap. Wat de toekomst ook brengt, de familie Sid blijft vasthouden aan hun kracht, verbondenheid en humor.
