De feestdagen zijn voor velen een tijd van vreugde en saamhorigheid, maar voor Abbie Palmer, een 30-jarige alleenstaande moeder uit Wolverhampton, brengt deze periode vooral zorgen met zich mee.
Ondanks dat ze fulltime werkt in een callcenter, worstelt ze om haar twee jonge kinderen een kerst te geven zoals ze dat gewend is. Haar financiële situatie laat het nauwelijks toe om cadeautjes of andere feestelijkheden te bekostigen.
Abbie houdt maandelijks ongeveer 696 euro over na het betalen van haar vaste lasten. Haar huur kost 522 euro per maand en voor gas en elektriciteit betaalt ze nog eens 174 euro. Daar bovenop komen wekelijkse kosten van 150,80 euro voor schoolontbijt en naschoolse opvang. Dit laat haar weinig ruimte over voor extra uitgaven zoals cadeaus of activiteiten voor haar kinderen.
In voorgaande jaren spendeerde Abbie gemiddeld 348 euro per kind aan kerstcadeaus. Dit jaar is dat bedrag drastisch teruggebracht naar 116 euro per kind. “Ik probeer het beste te doen voor mijn kinderen, maar met dit budget is dat bijna onmogelijk,” zegt ze emotioneel.
Ziekte en bijkomende zorgen
Naast de financiële zorgen speelt ook Abbie’s gezondheid een rol. Ze vermoedt dat ze bloedarmoede heeft, maar stelt een bezoek aan de dokter uit omdat ze zich de kosten voor medicatie niet kan veroorloven. “Medicatie kost ongeveer 34,80 euro. Dat lijkt misschien niet veel, maar voor mij is het een bedrag dat ik simpelweg niet kan missen,” vertelt ze.
Deze situatie legt een extra druk op haar schouders, vooral omdat ze weet dat veel andere gezinnen in een vergelijkbare positie zitten. “Ik ben niet de enige die worstelt. Het lijkt alsof niemand het op dit moment financieel makkelijk heeft. Ik werk keihard, maar het voelt alsof dat niet genoeg is om mijn kinderen een fatsoenlijk leven te geven.”
Abbie uit ook kritiek op het verschil tussen haar eigen situatie en de voordelen die politici genieten. “Waarom krijgt de minister-president zoveel extra’s, terwijl belastingbetalers zoals ik nauwelijks rondkomen?” vraagt ze zich hardop af. Deze ongelijkheid maakt haar boos, vooral omdat ze zichzelf als een hardwerkende burger beschouwt die toch niet rondkomt.
Het onzekere vooruitzicht
Abbie’s verhaal biedt een pijnlijk inkijkje in de realiteit van veel werkende ouders die moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Ondanks haar fulltime baan en zorgvuldige budgettering, is het bijna onmogelijk voor haar om te voorzien in de basisbehoeften van haar gezin. “Ik doe mijn best, maar het voelt alsof het nooit genoeg is,” zegt ze. “Mijn kinderen verdienen zoveel meer dan wat ik ze nu kan geven.”
Haar situatie benadrukt niet alleen de uitdagingen van alleenstaande ouders, maar ook de bredere economische problemen waarmee veel gezinnen worstelen. Terwijl anderen genieten van de feestdagen, probeert Abbie vooral de hoop niet te verliezen.
