Carly MacKenzie, een 27-jarige moeder uit East Lothian in Schotland, voelde al een tijdje dat er iets niet klopte met haar zoon, Mason. De achtjarige leek na school altijd moe en prikkelbaar, en hoewel het op het eerste gezicht leek op een gewone vermoeidheid, werd haar gevoel al snel werkelijkheid. Een eenvoudig bezoek aan de opticien bracht uiteindelijk aan het licht dat er veel meer aan de hand was dan alleen vermoeidheid en hoofdpijn bij haar zoon.
Carly, werkzaam als hulpverlener in huiselijk geweld, had haar zoon meegenomen voor zijn jaarlijkse oogcontrole. Daar vertelde ze de opticien dat Mason al een tijdlang last had van milde hoofdpijn en snel geïrriteerd raakte na schooltijd. De opticien adviseerde haar om dit te bespreken met de huisarts, maar Carly’s intuïtie zei haar dat ze beter direct naar het ziekenhuis konden gaan. Deze beslissing bleek van onschatbare waarde.
In het ziekenhuis werd een MRI-scan gemaakt, en de uitkomst daarvan was verpletterend. Slechts twee dagen na de scan kregen Carly en Mason het nieuws dat er een tumor was ontdekt in Masons hersenen, aan de linkerkant ter grootte van een druif. Het was een vroeg stadium van kanker, maar door de snelle ontdekking was Masons vooruitzicht gunstig. Artsen vertelden Carly dat het verhaal heel anders had kunnen zijn als ze niet op tijd waren geweest.
Vroege ontdekking zonder duidelijke symptomen
Veel mensen vragen Carly wat de eerste signalen waren bij Mason, maar zoals ze uitlegt, waren er nauwelijks duidelijke symptomen. Door de vroege ontdekking was Mason fysiek sterk genoeg om de operatie en de daaropvolgende behandelingen te ondergaan. Carly herinnert zich wat de artsen haar vertelden: “Als we nog maar een paar weken hadden gewacht, zouden we nu een heel ander verhaal hebben verteld.”
In januari was Carly met Mason naar de opticien gegaan voor zijn reguliere controle. De opticien vroeg zoals gewoonlijk naar symptomen zoals hoofdpijn of duizeligheid. Carly vertelde dat Mason af en toe last had van milde hoofdpijn, maar vermoedde dat dit te maken had met zijn autismespectrumstoornis (ASD) en een overprikkeling door de schooldag. De opticien raadde haar aan om het in de gaten te houden en het bij de huisarts te bespreken als het zou verergeren.
Verontrustende klachten en besluit om naar het ziekenhuis te gaan
Enkele weken later kreeg Mason echter een intense pijn in zijn nek, wat Carly’s alarmbellen deed rinkelen. Mason klaagde erover, iets wat hij normaal niet snel doet vanwege zijn hoge pijngrens. Na contact met de huisarts besloot Carly hem naar het ziekenhuis te brengen, waar hij wat ibuprofen kreeg. Net voordat ze op het punt stonden weg te gaan, herinnerde Carly zich het bezoek aan de opticien en besloot het te melden aan de arts.
Ze vertelde de arts over Masons vermoeidheid en hoofdpijn aan het einde van de dag. Hoewel ze dacht dat dit te maken had met zijn ASD, nam de arts het serieus en besloot om voor de zekerheid een kindvriendelijke MRI-scan te laten maken. Twee dagen later kreeg Carly het onverwachte telefoontje dat ze direct naar het ziekenhuis moest komen. Ze belde haar moeder Amanda om hen te vergezellen en haalde Mason op van school. Het ongewone uitstapje maakte Mason, vanwege zijn autisme, van streek omdat het niet in zijn routine paste.
Een aangrijpende diagnose en spoedoperatie
Bij aankomst in het ziekenhuis werden Carly en Amanda opgevangen door twee artsen die hen het hartverscheurende nieuws brachten. Mason had een tumor van 3 bij 2 centimeter aan de linkerkant van zijn hersenen. De enige realistische manier om een biopsie uit te voeren was door de tumor meteen tijdens de operatie te verwijderen. Op 20 maart 2024 vond de operatie plaats en gelukkig kon de hele tumor worden weggehaald. Acht dagen later kregen Carly en haar familie te horen dat het inderdaad om een kankergezwel ging.
Carly beschrijft de dagen na de operatie als een achtbaan van emoties. Mason werd de dag na de operatie wakker en worstelde de eerste twee dagen, maar op de derde dag maakte hij een opmerkelijke verbetering door. Binnen vijf dagen werd hij ontslagen, terwijl de artsen hadden voorspeld dat hij twee maanden in het ziekenhuis zou moeten blijven. Zijn herstel verliep veel sneller dan verwacht.
Een zware behandelingsperiode en hoop op een gezonde toekomst
Na zijn operatie onderging Mason een intensieve chemokuur, bestaande uit zes behandelingen verspreid over zes maanden. Deze zware periode wist hij in oktober met succes af te sluiten. Komende december kan hij even zonder behandeling doorbrengen en mag hij de feestdagen doorbrengen zonder medisch toezicht. Toch blijft Carly alert voor tekenen van een mogelijke terugkeer van de tumor. In januari volgt een nieuwe scan om te controleren of er nieuwe groei is.
Carly voelt zich voorzichtig optimistisch, maar weet dat de toekomst onzeker blijft. “Ik kan Mason niet beloven dat hij nooit meer behandeling nodig zal hebben, maar het is fijn dat hij nu even rust heeft,” vertelt ze. Ze benadrukt dat ze voorzichtig is met het woord ‘kankervrij’, maar hoopt dat deze periode gunstig uitpakt. Tijdens het eindgesprek met Masons oncoloog werd benadrukt hoe belangrijk de opticienafspraak is geweest. Zonder dat bezoek hadden ze dit mogelijk niet op tijd ontdekt, en had Mason’s verhaal heel anders kunnen eindigen.
