John de Wolf, een naam die synoniem staat voor kracht en onverzettelijkheid op het voetbalveld, kent een andere, emotionele kant die veel minder zichtbaar is. De oud-voetballer, inmiddels 62 jaar, wordt geconfronteerd met een zware persoonlijke strijd. Zijn 82-jarige moeder lijdt aan Alzheimer, een ziekte die haar niet alleen haar herinneringen, maar ook haar identiteit heeft ontnomen.
Voor De Wolf, die altijd bekendstond om zijn controle en vechtlust, is het een pijnlijke werkelijkheid om mee te leven. In een openhartig interview met Privé onthulde De Wolf hoe diep de ziekte zijn moeder en hemzelf raakt. Hij herinnert zich nog goed het moment waarop zijn moeder hem niet meer herkende.
“Ik zei: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Haar reactie was: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” De woorden snijden diep en maken duidelijk hoe wreed Alzheimer kan zijn. Het is niet alleen het verlies van geheugen, maar ook van de essentie van wie iemand is, dat families zoals die van De Wolf breekt.
Veranderde persoonlijkheid
In een ander interview met sportmagazine Helden beschrijft De Wolf de impact van de ziekte verder. Zijn moeder is fysiek nog aanwezig, maar haar karakter, de kern van wie zij was, is verdwenen. “Ze is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” vertelt hij met zichtbare pijn. Haar sterke persoonlijkheid, ooit haar handelsmerk, heeft plaatsgemaakt voor iets wat onherkenbaar voelt. “Het is mensonterend om haar zo te zien. Dit is niet wat ze had gewild.”
Voor De Wolf, die jarenlang controle hield over elke situatie op en buiten het veld, is het een les in machteloosheid. Het zien lijden van zijn moeder is een ondraaglijk proces. “Ik wil haar zo niet zien lijden,” zegt hij, met een dringende oproep voor meer aandacht voor de menselijke kant van Alzheimer en de mensen die ermee te maken krijgen.
Pijnlijk familiepatroon
De situatie wordt nog schrijnender door de geschiedenis die zich lijkt te herhalen. Johns oma leed ook aan Alzheimer, iets wat zijn moeder destijds diep raakte. Hij herinnert zich hoe zijn moeder vaak zei: “Zo wil ik niet worden. Mocht dat wel zo zijn, dan geef je maar een paar pillen of een spuitje.” Maar die wens werd nooit vastgelegd, waardoor ze nu een lot moet ondergaan dat ze juist wilde vermijden.
Dit gegeven zet De Wolf aan tot nadenken over euthanasie en hoe we als samenleving omgaan met ongeneeslijke ziekten. “Als je ondraaglijk lijden kunt beëindigen, waarom zou je dat niet doen?” vraagt hij zich af. Het raakt aan een gevoelige discussie over het recht op een waardig levenseinde en de beperkingen waar veel families tegenaan lopen.
Grotere boodschap van De Wolf
Met zijn openheid wil De Wolf meer dan alleen zijn eigen verhaal delen. Hij wil een gezicht geven aan de duizenden families die dagelijks worstelen met Alzheimer en de enorme impact die de ziekte heeft. De steunbetuigingen die hij ontvangt, onderstrepen hoe belangrijk het is om hierover te blijven praten. Zijn verhaal maakt duidelijk dat Alzheimer niet alleen een medische kwestie is, maar ook een maatschappelijke.
De ziekte verandert het leven van alle betrokkenen en dwingt ons na te denken over hoe we met het lijden van onze dierbaren omgaan. Het gaat niet alleen om onderzoek naar een genezing, maar ook om menselijkheid, begrip en de juiste zorg.
Oproep tot verandering
John de Wolf hoopt dat zijn ervaringen bijdragen aan een bredere discussie over Alzheimer en andere ongeneeslijke ziekten. Hij roept op tot meer aandacht voor de rechten van patiënten die zelf niet meer kunnen spreken. Zijn pleidooi voor menselijkheid en compassie raakt aan een kernvraag: hoe zorgen we ervoor dat mensen met Alzheimer niet alleen overleven, maar ook op een waardige manier worden begeleid?
Het verhaal van John de Wolf is er een van pijn, maar ook van liefde en vastberadenheid. Het is een herinnering dat achter de statistieken echte mensen staan, met echte verhalen. Alzheimer is meer dan een ziekte; het is een uitdaging voor ons allemaal.
