Het was een gewone middag toen Marieke met haar vierjarige dochter Romy door de supermarkt liep. Zoals elke week moesten er boodschappen worden gedaan, hoewel Romy moe en prikkelbaar leek. Marieke hoopte snel klaar te zijn, maar toen ze bij de snoepafdeling aankwamen, veranderde alles.
“Ik wil snoep, mama,” zei Romy met een vragende blik. Marieke, gewend aan dit soort verzoeken, glimlachte en legde rustig uit dat ze geen snoep zouden kopen. Romy was echter niet blij met dat antwoord en haar onvrede groeide snel. Binnen enkele seconden lag ze op de grond, schreeuwend en huilend, terwijl Marieke de blikken van andere klanten voelde.
De druk van buitenaf voelen
“Het voelde alsof iedereen naar me keek,” vertelt Marieke. Ze voelde meteen een ongemakkelijk gevoel, alsof iedereen haar en haar opvoedstijl beoordeelde. Romy bleef huilen en schreeuwen, terwijl Marieke probeerde rustig te blijven en haar dochter te kalmeren. “Het leek alsof ik werd aangekeken alsof ik iets fout deed als moeder.”
Ondanks haar pogingen om kalm te blijven, voelde Marieke de blikken steeds meer op haar gericht. “Ik voelde me bekeken en onzeker, terwijl ik wist dat dit gewoon een normale driftbui was. Maar de druk om het ‘goed’ te doen werd steeds groter.”
De strijd tussen hulp en oordeel
Marieke worstelde tussen haar eigen instinct om haar dochter te helpen en de sociale druk van de omgeving. “Ik wist dat Romy moe was, en dit was gewoon een typisch moment van frustratie. Maar ik kon niet ontsnappen aan het gevoel dat iedereen mij veroordeelde.”
De situatie leek eindeloos te duren, terwijl de sociale druk bleef toenemen. Na een tijdje kalmeerde Romy eindelijk. Ze stond op, pakte haar moeders hand en samen vervolgden ze hun weg door de supermarkt. Toch bleef het ongemakkelijke gevoel bij Marieke hangen, zelfs nadat ze de winkel hadden verlaten.
Reflectie en acceptatie
Thuis, terwijl Romy weer rustig was, dacht Marieke nog steeds terug aan de ervaring in de supermarkt. “Ik voelde me veroordeeld door mensen die maar een paar minuten van ons leven hadden gezien. Ze trokken hun conclusies, terwijl ze niet wisten hoe het echt zat.”
Marieke realiseerde zich dat ze bijna was bezweken onder de druk van vreemden. “Het is belangrijk om jezelf eraan te herinneren dat je niet altijd kunt voorkomen dat je kind een driftbui krijgt. Dat is volkomen normaal. Wat wel belangrijk is, is dat je als ouder trouw blijft aan je eigen waarden en intuïtie.”
Zelfvertrouwen als moeder
Nu, terugkijkend op het voorval, heeft Marieke geleerd om minder waarde te hechten aan de oordelen van anderen. “Romy is een geweldig kind, en ze heeft momenten, net zoals ieder kind dat heeft. Dit incident zegt niets over mijn kwaliteiten als moeder.”
Marieke heeft besloten zich te richten op wat echt belangrijk is: de relatie met haar dochter. “Het enige dat telt, is dat ik er ben voor Romy, zelfs in de moeilijkste momenten. Het is gemakkelijk om je te laten beïnvloeden door wat anderen denken, maar uiteindelijk ben ik degene die haar het beste kent.”
Marieke’s ervaring is herkenbaar voor veel ouders die worstelen met de druk van buitenaf om het ‘perfect’ te doen in het openbaar. “Je kunt niet altijd voorkomen dat je kind een driftbui krijgt, maar je kunt wel bepalen hoe je daarmee omgaat.”
De blik van anderen mag nooit bepalen hoe jij je als ouder voelt. “Ik heb geleerd dat die blikken er niet toe doen. Wat telt, is dat ik een goede moeder ben en Romy door deze momenten help.”
Heb je dit ook weleens meegemaakt? Wat was je reactie zou jij het anders doen? Laat het ons weten in de reacties op Facebook!
