Kylie Read, een moeder die haar zoontje Archie op zijn eerste verjaardag verloor aan sepsis, roept ouders op om één belangrijke vraag te stellen. Archie overleed in 2022 na een complicatie van een streptokokkeninfectie die septicemie veroorzaakte. Volgens een derde partij die het ziekenhuisonderzoek uitvoerde, had zijn dood mogelijk voorkomen kunnen worden.
Van een normale dag naar tragedie
Kylie vertelt dat ze aanvankelijk geen alarmbellen hoorde rinkelen. Ze dacht dat Archie gewoon een infectie had opgelopen in de crèche. Toen hij langere tijd niet naar het toilet ging, besefte ze dat er iets ernstigs aan de hand was en bracht hem naar het ziekenhuis.
Wat volgde was een urenlange wachttijd in de spoedeisende hulp, waarbij de artsen zich vooral richtten op het laten plassen van Archie. Terwijl ze wachtten, werd Archie steeds lethargischer.
Pas toen een verpleegkundige opmerkte dat Archie zich vreemd gedroeg en Kylie vertelde dat haar zoon zo zwak was dat hij zich niet meer kon bewegen, begonnen de artsen in te grijpen. Archie kreeg een katheter, maar zijn organen begonnen al te falen door de septische shock. Op dat moment was nog niemand zich bewust dat sepsis de oorzaak was.
Een nachtmerrie begint
In de vroege ochtend werd Kylie plotseling gewekt door een verpleegkundige die haar vertelde dat er iets mis was met Archie. Toen ze zijn kamer binnenkwam, zag ze hoe haar zoon in hartstilstand lag en artsen hem probeerden te reanimeren. Archie kreeg nog twee hartstilstanden en werd op dialyse gezet.
De artsen probeerden vocht af te tappen uit zijn opgezwollen lichaam, maar zonder succes. Kylie herinnert zich hoe moeilijk het was om te begrijpen wat er gebeurde. “De dag ervoor leek hij alleen een beetje verkouden, en binnen 24 uur was alles veranderd. Het idee dat ik mijn zoon moest zien met bloed dat uit zijn ogen druppelde, terwijl hij onherkenbaar was, leek onwerkelijk.”
De onvermijdelijke afloop
Ondanks de inspanningen van de artsen gaven Archie’s organen het op. Zijn bloeddruk was zo laag dat er geen bloed meer naar zijn ledematen stroomde, waardoor zijn handen, voeten en hoofd blauw werden.
De artsen legden Kylie uit dat zelfs als Archie’s organen zouden herstellen, hij waarschijnlijk hersendood zou zijn en zijn ledematen mogelijk geamputeerd moesten worden. Op dat moment wisten ze dat Archie niet meer te redden was. De ouders vroegen de artsen om Archie nog tot middernacht in leven te houden, zodat hij zijn eerste verjaardag zou halen.
Samen met hun familie vierden ze die nacht met ballonnen in de kamer en zongen ze “Happy Birthday”. De volgende ochtend, om 9 uur, overleed Archie in de armen van zijn moeder, kort na zijn eerste verjaardag.
Acht gemiste kansen
Vijf maanden na Archie’s overlijden ontving de familie een rapport waarin werd uitgelegd hoe de behandeling in het ziekenhuis was verlopen. Het onderzoek toonde aan dat Archie mogelijk gered had kunnen worden als het sepsisprotocol op tijd was gevolgd.
Acht cruciale momenten werden gemist waarin de symptomen van sepsis herkend hadden kunnen worden. “Het was niet de infectie die Archie doodde, maar het falen om in te grijpen,” zegt Kylie. “We kregen een document waarin staat dat als ze eerder hadden ingegrepen, Archie nog in leven zou zijn.”
Bewustwording van sepsis
In de nasleep van Archie’s dood hebben Kylie en haar familie het initiatief “Walk for Archie” opgericht. Dit jaarlijkse evenement zamelt geld in voor Sepsis Australia en vergroot de bewustwording over de gevaren van sepsis. Kylie benadrukt dat zij en veel van hun familieleden nog nooit van sepsis hadden gehoord voordat Archie overleed.
Ze hoopt dat ouders zich nu bewust worden van de symptomen en altijd de vraag stellen: “Kan het sepsis zijn?” Kylie zegt dat veel mensen door Archie’s verhaal nu op de hoogte zijn van de gevaren van sepsis. Ze heeft al berichten ontvangen van mensen die vertellen dat zijn verhaal het leven van hun kinderen heeft gered, omdat ze de juiste vraag stelden.
Vier woorden die levens kunnen redden
Kylie moedigt ouders aan om altijd de vier woorden te vragen wanneer hun kind ziek is: “Kan het sepsis zijn?” Het stellen van die vraag kan letterlijk het verschil maken tussen leven en dood. “Wij hebben die vraag nooit gesteld toen we in het ziekenhuis waren. Maar als we dat wel hadden gedaan, en de artsen hadden gehandeld, zou Archie nu nog bij ons zijn.”
